Zanim Cavill stał się wiedźminem. Wspominamy najlepsze wybory castingowe w adaptacjach

Filmowe czy serialowe adaptacje innych materiałów - najczęściej powieści, rzadziej gier - w większości przypadków są dla twórców wielkim wyzwaniem. Tym większym, im bardziej oryginał jest znany i lubiany. Fani ekranizowanego - dajmy na to - cyklu powieści rzadko wybaczają potężne odstępstwa od fabuły; zazwyczaj zależy im też na tym, by nowa inkarnacja bohatera jak najbardziej pokrywała się z książkowym opisem oraz własnymi wyobrażeniami. Jasne, część fanów bywa wymagająca do przesady i na tyle ortodoksyjna, że nie sposób sprostać ich oczekiwaniom, wiązałoby się to bowiem z koniecznością zrealizowania indywidualnej wizji.

Nie chcę być niesprawiedliwy - z drugiej strony fani też nie mają łatwo. Miażdżąca większość ekranizacji gier wideo to zwykłe buble. Wiele popularnych książek doczekało się adaptacji co najwyżej przeciętnych, a równie wiele - fatalnych. O ile nie jestem fanem kurczowego trzymania się każdego elementu oryginału, o tyle nie da się ukryć, że zbyt daleko posuwający się w swobodnym traktowaniu źródła scenarzyści i reżyserzy najczęściej sami podstawiają sobie nogi. Tak się już złożyło, że zbyt duże ingerencje zazwyczaj kończą się fiaskiem.

Niezwykle ważnym elementem przekładu medium jest udany casting - i chyba nikt nie ma co do tego wątpliwości. Kinematografia zna przypadki, kiedy nawet niezadowoleni ze scenariusza miłośnicy materiału źródłowego - mimo pierwszych odczuć pełnych wątpliwości i sceptycyzmu - ostatecznie zakochali się w wybranej kreacji.

Dziś pochylę się nad częścią najlepszych decyzji castingowych - nad rolami aktorek i aktorów, którzy wcielili się w jedną z postaci w bardziej lub mniej udanej adaptacji i sprostali wymaganiom widzów. Z nawiązką: tak bardzo, że przedarli się do wspólnej świadomości i doczekali się statusu kreacji kultowych.

To zaskakujące, że ten mierzący blisko 190 cm przystojniak, który na pierwszy rzut oka nijak ma się do niewysokiego, zarośniętego w oryginale Logana, tak bardzo spodobał się fanom komiksów. Jackman związał się z Rosomakiem na ponad dwie dekady - nawet teraz, w 2022 roku, gdy myśleliśmy już, że jego przygoda z X-Menami dobiegła końca, gwiazdor obwieścił swój powrót do roli. Nie da mu się odmówić, że doskonale potrafi oddać tę brutalną siłę i nieokiełznaną dzikość mutanta.

Twórcy adaptacji książek o Harrym Potterze zadbali o dobry casting - tego im odmówić nie można. Najlepszym z najlepszych ostatecznie okazał się jednak on - fenomenalny Alan Rickman, artysta pełną gębą. Rickman sportretował zdecydowanie najciekawszą postać, jaką J.K. Rowling kiedykolwiek stworzyła - bohatera tragicznego, podwójnego agenta, przez lata zakochanego w matce głównego bohatera. Bohatera, który niemal do samego końca widział w nim wroga. Ah, sekwencja wspomnień Dumbledore'a i pożegnanie z Harrym - Rickman doskonale odzwierciedlił moment, w którym fasady upadają, a prawdziwa twarz Severusa zostaje obnażona.

Ian McKellen to świetny Magneto, ale jeszcze lepszy Gandalf. Jasne, "Władca Pierścieni" Petera Jacksona również może poszczycić się serią znakomitych decyzji castingowych, ale w moim odczuciu to właśnie McKellen wydobył z siebie najwięcej esencji swojego bohatera. No, ale trudno się dziwić. To zdecydowanie najwybitniejszy aktor spośród wszystkich zaangażowanych w ten wielki, kultowy projekt.

Charakteryzatorki śmiały się z Bale'a na planie "American Psycho" - gwiazdor otrzymał za rolę Batemana mniejszą gażę, niż one. Ironia losu: przecież dzięki tej kreacji w ekranizacji kontrowersyjnej powieści Breta Eastona Ellisa postać urosła do rangi symbolu. To niebywale rozpoznawalna kreacja, która na stałe zagościła w popkulturze i którą kojarzy każdy z nas (jeśli nie z filmu, to choćby z memów). Z całym szacunkiem do Leo DiCaprio - dobrze, że zrezygnował z tego występu.

Robert Downey Jr. stał się Iron Manem - Tony Stark ma jego twarz i tak już pozostanie przez kolejne lata. To "Iron Man" zapoczątkował MCU i to na śmierci tego bohatera skończyła się pewna era w tym kinowym uniwersum. W 2022 roku - 14 lat po pierwszym filmie - chyba wciąż mało kto wyobraża sobie, by teraz w tę postać miał wcielić się ktoś inny.

Punkt zwrotny w karierze Brando: doskonała rola została nagrodzona w pełni zasłużonym Oscarem, jednak aktor odmówił jego przyjęcia. To kolejna ikona, niedościgniony wzór, legenda i - przede wszystkim! - kawał wybitnego aktorstwa. Vito Corleone znalazł się na pierwszym miejscu listy 100 najlepszych postaci fikcyjnych czasopisma Premiere - wszyscy doskonale wiemy, że w pełni zasłużył na jak najlepsze przeniesienie na ekran. Udało się.

Stephen King nie ma szczęścia do adaptacji swoich powieści, ale "Misery" jest chlubnym wyjątkiem. Między innymi ze względu na występ Kathy Bates. Jej Annie Wilkes w sekundę przeistacza się z czułej, troskliwej opiekunki w ogarniętą obsesją psychofankę. Czasami czujemy do niej sympatię, w innej chwili jej współczujemy, a kilka momentów później czujemy - podobnie jak główny bohater - lęk i odrazę. Fenomenalna rola.

Na koniec - ten, jeden z niewielu, którego w "Grze o tron", opowieści pełnej zwyrodnialców i zdrajców, naprawdę dało się lubić. Ten, który pił i wiedział rzeczy. Któremu nie dało się nie kibicować. Dinklage bezbłędnie oddał podchmieloną błyskotliwość, rzadko spotykaną wrażliwość, zmęczoną ironię i inne cechy Tyriona. Gdy ostatnie sezony zawodziły, każdą scenę z jego udziałem wciąż oglądało się z zainteresowaniem.