Najlepsze horrory 2024 roku - ranking. Świetny rok dla kina grozy

W pierwszych miesiącach 2024 roku dostaliśmy parę horrorów. Były to jednak raczej multipleksowe filmy grozy, których powstanie usprawiedliwia jedynie chęć wypełnienia czymś repertuarów. "Przeklęta woda", "Dwie minuty do piekła" czy "Urojenie" jakością na pewno nie grzeszyły. Potem mogliśmy sobie poczytać zachwyty zagranicznych widzów i krytyków nad "Late Night with the Devil" i "In a Violent Nature", które polscy dystrybutorzy zupełnie olali. Te tytuły po prostu do naszego kraju nie dotarły. Ale potem wreszcie przyszły prawdziwe gratki dla fanów gatunku.

Czy to najlepszy horror 2024 roku? Nie tylko. "Substancja" to najlepszy film (ogólnie) tego roku. Serio! Trudno sobie wyobrazić, żebyśmy mieli jeszcze dostać coś, co ją przebije. Coralie Fargeat serwuje nam ostrą jazdę bez trzymanki. Najpierw atakuje nas seksownymi obrazami, posługując się językiem mediów, według których "sex sells". Potem wszystko się zmienia. Robi się coraz bardziej obrzydliwie, aż w końcu dostajemy finał rodem z "Martwicy mózgu". Swoją prowokacyjną naturą produkcja jednych odrzuci, innych obrzydzi. Na pewno jednak nie da się koło niej przejść obojętnie.

Jeszcze przed substancją ten film nazwaliśmy horrorem roku. Dlaczego? Bo to po mistrzowsku prowadzony thriller w stylu "Milczenia owiec" z elementami grozy rodem z "Obecności". Osgood Perkins wysmakowanymi kadrami wzbudza w widzach niepokój, kiedy pokazuje nam śledztwo młodej agentki FBI, która została przydzielona do sprawy seryjnego mordercy sprzed lat. Sprawca to... Nicolas Cage. Aktor wznosi się tu na wyżyny swego talentu. Chociażby dla jego szalonej (i przerażającej) kreacji warto tę produkcję zobaczyć.

Jeszcze przed "Kodem zła" ten film nazwaliśmy horrorem roku. Tak, wiem, ale sytuacja była dynamiczna, a "MaXXXine" to prawdziwa petarda. Oczywiście, produkcją grozy jest raczej przez przynależność do trylogii Ti Westa (w jej skład wchodzi jeszcze "X" i "Pearl"). Reżyser serwuje nam pełnokrwiste neonoir, które żywi się odniesieniami do kina lat 80. Nie powtarza jednak bezmyślnie ówczesnych wzorców, tylko je przetwarza i reinterpretuje. Otrzymujemy dzięki temu neonowy koszmar, z jakiego nie chce się budzić.

Jaka szkoda, że nie mogliśmy obejrzeć tego filmu w kinach. W naszym kraju trafił on od razu do streamingu. Tam jednak też się sprawdził. "W blasku ekranu" zabiera nas na amerykańskie przedmieścia lat 90. Zamiast nostalgii Jane Schoenbrun woli surrealizm w stylu Davida Lyncha. W wykreowanym przez nią odpowiedniku Twin Peaks zamiast degrengolady mamy serial, w którym bohaterowie szukają ucieczki od nieprzyjaznej rzeczywistości. To prowadzi ich do depresji. Reżyserka nie śpieszy się ze swoją opowieścią. Skrupulatnie buduje świat przedstawiony, wciągając nas w niego bez reszty. Hipnotyzująca produkcja.

"Gdy rodzi się zło" regularnie przewijało się w zagranicznych zestawieniach najlepszych horrorów zeszłego roku. Do naszego kraju film dotarł jednak ze sporym opóźnienie i mogliśmy go obejrzeć dopiero minionego marca. Dzięki temu możemy potwierdzić, że produkcja rzeczywiście jest tak dobra jak twierdzą amerykańscy krytycy. To historia dwójki braci, którzy znajdują opętanego przez demona mężczyznę. Chcąc pozbyć się jego ciała, wywołują totalny chaos. Demian Rugna nie tylko potrafi skutecznie tworzyć klimat grozy, ale też nie boi się brutalności. Bez problemu osiąga tym samym to, co David Gordon Green nieudolnie próbował zrobić w "Egzorcyście: Wyznawcy".

Prequeli z zasady nie spodziewamy się umieszczać na listach najlepszych filmów. A tu niespodzianka. "Omen: Początek" uciera nosa wszystkim sceptykom. Arkasha Stevenson staje na wysokości zadania. Nie tylko aktualizuje film Richarda Donnera, ale też stawia jego logikę na głowie. Po drodze posiłkuje się odniesieniami do klasyki kina grozy, pokroju "Dziecka Rosemary" czy "Opętania". Na wielkich ekranach widzowie niestety produkcję olali. Przegapili w ten sposób świetną rozrywkę.

Był prequel, teraz czas na interquel. "Obcy: Romulus" rozgrywa się między wydarzeniami przedstawionymi w "8. pasażerze Nostromo" i "Decydującym starciu". Sprawnie spaja przy tym całą franczyzę. Fede Alvarez serwuje nam szybką przebieżkę po najważniejszych atrakcjach dotychczasowych odsłon serii, intensyfikując je i dodając coś od siebie. Dzięki temu to coś więcej niż prosty fanserwis. Produkcja pewnie stoi na własnych nogach i ani trochę się na nich nie chwieje.

Oto wzorcowy przykład zabawy w horror. Panowie z kolektywu Radio Silence ("Krzyk", "Zabawa w pochowanego") po raz kolejny udowadniają, że potrafią w nią lepiej niż jacykolwiek inni twórcy. "Abigail" zaczyna się jak heist movie, aby w połowie zmienić się w krwawą jazdę bez trzymanki. Jest klimat, jest przemoc. Czego chcieć więcej?

Kolejny horror, który dotarł do naszego kraju z opóźnieniem. "Stopmotion" może i zawodzi na poziomie scenariusza, ale nadrabia swoją formą. To w końcu opowieść o animatorce poklatkowej, co daje Robertowi Morganowi przyczynek do korzystania z tej właśnie z tytułowego stopmotion. Jak zwykle w podobnych sytuacjach bywa, obrazki są przepiękne, a jednocześnie koszmarogenne.

To inny film o wampirach. Taki w stylu "Tylko kochankowie przeżyją". "Humanitarna wampirzyca poszukuje osób chcących popełnić samobójstwo" opowiada o tytułowej wampirzycy, która nie chce polować na ludzi. Ba! Jest bardzo empatyczna i brzydzi się przemocą. Dla jej bliskich staje się to coraz bardziej frustrujące, więc do swojego pierwszego zabójstwa postanawia wykorzystać samotnego nastolatka ze skłonnościami samobójczymi. Opowieść, powolna i pełna humoru, uwodzi swoją estetyką. Dzięki temu z gracją zasysa widza.

Zapoznaj się z innymi TOP-kami na łamach Spider's Web: