Obejrzałem serial Seven Seconds na Netfliksie i jestem wściekły

Historia zaczyna się mocnym uderzeniem. Widzimy młodego mężczyznę, który boi się o swoją żonę i bardzo spieszy się do szpitala. Nie zauważa, iż przed maską jego samochodu pojawił się młody chłopak. Rozpędzony pojazd uderza w chłopca, a my dowiadujemy się, że za kierownicą siedział policjant. Kilka chwil później szef bohatera radzi mu, aby nie przyznawał się do potrącenia czarnoskórego młodzieńca i zbiegł z miejsca zdarzenia.

Akcja dzieje się we współczesnym Jersey City i chyba realia społeczne oraz polityczne nie mogły być bardziej aktualne. Z uwagi na to, że potrącony chłopak był czarnoskóry, a za kierownicą siedział policjant, serial staje się komentarzem m. in. do tego, co zdarzyło się w Ferguson – tam śmierć nastolatka z rąk policjanta przerodziła się w zamieszki i ogólnokrajową dyskusję o przemocy. I serial silnie odwołuje się do tych wydarzeń, dość powiedzieć, iż policjanci obawiają się, że jeśli prawda o potrąceniu wyjdzie na jaw, to afera rozrośnie się do niewyobrażalnych rozmiarów.

Potrącenie chłopaka ma wpływ na policjantów, którzy usiłują zatuszować sprawę, na rodziców ofiary, a także na kiepską prawniczkę i dziwnego policjanta, którzy będą usiłowali rozwikłać tę sprawę. Równocześnie poznamy przedstawicieli lokalnego gangu, zobaczymy, jak trudno odnaleźć się żołnierzowi, który wrócił z wojny... uff, dużo tego. Ale właśnie takie jest Seven Seconds. Serial usiłuje pokazać, jak drobne wydarzenie wprawiło w ruch maszynę, która odcisnęła piętno na życiu bardzo wielu ludzi. I to jest chyba mój najpoważniejszy zarzut w stosunku do tej produkcji.

Szkoda, że twórcy nie zdecydowali się przepuścić scenariusza przez sito i pozbyć się tych wątków, które nie mają wielkiego wpływu na fabułę. Doskonale rozumiem, że wielość głosów, w które musimy się wsłuchać, może być uznana za zaletę, bo temat został ujęty naprawdę kompleksowo. W trakcie seansu miałem jednak wrażenie, jakby rozchodzące się historie poszczególnych bohaterów z czasem coraz mniej do siebie pasowały.

Niespieszny rytm prowadzenia akcji ma prawo drażnić, zwłaszcza że jest widoczny tym bardziej, im więcej pojawia się motywów, które wielokrotnie już widzieliśmy w podobnych produkcjach. I Seven Seconds nie stara się odkrywać koła na nowo. Potrafi natomiast dość dobrze grać na emocjach widza, bo usiłuje pokazać złożone motywacje bohaterów. A sposób, w jaki szkicowane są portrety psychologiczne, pozwala zrozumieć i polubić nawet te postaci, których działania bywają - powiedzmy sobie to wprost - odrażające.

Bardzo mnie cieszy, że serial robi, co może, żeby pokazać świat w jego złożoności. Ocena zachowania policjantów czy gangsterów oczywiście pozostaje negatywna, nawet po skończonym seansie. Ale z drugiej strony bardzo szybko udaje się zauważyć, że przedstawione wydarzenia i działania nie są czarno-białe. Stworzenie historii tak kompletnej jest nie lada wyczynem. Najbardziej poruszające jest to, że twórcy (m. in. Veena Sud, współtwórczyni The Killing) z takim pietyzmem zaprezentowali ludzkie wady i problemy, że w Seven Seconds nie ma prawie wcale pozytywnych akcentów. Gdzieś tam w finale zaczynamy dostrzegać przemianę bohaterów i widzieć pewne sprawy odrobinę szerzej oraz bardziej optymistycznie, ale uczucie dojmującego smutku i bezsilności nie ustępuje.

Zwłaszcza że tej bezsilności towarzyszy złość. Na twórców, bohaterów, na to, że ta sprawa – mimo tego, iż wymyślona - mogła zdarzyć się naprawdę. I chyba ta ostatnia myśl jest najgorsza, a zarazem świadczy o tym, że serial spełnił swoje zadanie.