Mroczny hiszpański kryminał podbija Netflixa. Czy warto poświęcić mu kilka godzin?

„Śnieżna dziewczyna” to sześcioodcinkowy, wyprodukowany przez Atipica Film mroczny dramat kryminalny, którego akcja osadzona jest w Maladze. W roku 2010, w trakcie Pochodu Trzech Króli, na ulicach miasta gubi się mała Amaya Martin. Gdy dziewczynki nie udaje się odnaleźć, dziennikarka-stażystka - Miren (Milena Smit) - rozpoczyna swoje śledztwo, które przywoła u niej stare, niechciane wspomnienia. Poszukiwania Miren toczą się równolegle do tych prowadzonych przez policję, a konkretnie przez inspektor Millan (Aixa Villagran). Główna bohaterka, wspierana przez kolegę z branży (Jose Coronado), nie zamierza odpuścić - zrobi wszystko, by odnaleźć zaginioną. Jak można się domyślać, nie będzie to ani proste, ani bezpieczne. I potrwa znacznie, znacznie dłużej, niż przypuszczano.

Serial jest adaptacją bestsellerowej powieści pt. „La Chica de Nieve” z 2020 roku, której autorem jest Javier Castillo. Książka na samym półwyspie została zakupiona przez 2 mln czytelników, a do tego przetłumaczono ją na 60 języków - niestety, polski nie znalazł się wśród nich. Scenarzyści Jesus Mesas i Javier Andres Roig współpracowali z autorem, który najpierw zajął się korektą skryptu, a później współpracował z ekipą na planie. Oryginalnie opowieść rozgrywała się na Manhattanie, w czasie Święta Dziękczynienia. Poza tym oba dzieła różnią się od siebie garścią szczegółów, które nie mają większego wpływu na kształt całej historii.

„Śnieżna dziewczyna” nie ucieka od utartych schematów opowieści o zaginięciach, korzystając z tradycyjnych figur fabularnych i posiłkując się wachlarzem wątków pobocznych o rozpoznawalnym zarysie. Nieco mniej popularnym zabiegiem są kilkuletnie przeskoki w czasie, które ujawniają ewolucję śledztwa na przestrzeni blisko dekady.

Zgadza się: ten serial nie ucieka od tradycji, choć opiera się na niej z głową - potrafi zaskoczyć, dodać coś od siebie, wzbogacić popularne tropy. Produkcji brakuje atrakcyjnej inscenizacji czy prawdziwie wiarygodnych, mocnych występów aktorskich, ale ma swój urok - m.in. ogrywa archetypy postaci w taki sposób, że zamiast nudzić i zniechęcać, potrafią zaintrygować nas swoją osobą i działaniami.

Fakt, że wiele wątków nie doczekało się zamknięcia, częściowo można wytłumaczyć nadzieją twórców na realizację 2. sezonu (cliffhanger na końcu raczej nie pozostawia co do tego wątpliwości). Rzecz w tym, że część z nich powinna zostać przymknięta już teraz; dramaturgia serialu tylko by na tym zyskała. W zamian otrzymaliśmy całkiem sporo przestojów, które w rozciągniętej na sześć epizodów fabule czasem dają popalić. Intryga daje radę, a jej największą siłą jest brak większych i irytujących dziur logicznych oraz niekonsekwencji. Na rewolucję jednak nie liczcie. To kolejny kryminalny średniak: niegłupi, momentami angażujący, ale raczej bez charakteru.