„Terminator: Mroczne przeznaczenie” jest jak remiks „Przebudzenia Mocy” i „Ostatniego Jedi” – recenzja

W tekście unikam spoilerów, ale znajdują się w nim podstawowe informacje o fabule „Terminator: Dark Fate”.

Nowy film o Terminatorze i spółce od Tima Millera jest lepszy, niż się tego spodziewałem. Jeśli już widownia się podczas seansu śmiała, to raczej tak życzliwie, niż z zażenowania, jak to miało miejsce podczas premiery ostatniego „Predatora”. Niestety pomimo mojej sympatii do serii, w filmie „Terminator: Mroczne przeznaczenie” dostrzegam masę błędów.

Warto przy tym zaznaczyć, że „Terminator: Dark Fate” jest bezpośrednią kontynuacją kultowego już filmu „Terminator 2: Dzień sądu” z 1991 roku. Scenarzyści uznali, iż wydarzenia przedstawione w pozostałych sequelach, czyli w „Terminator 3: Bunt maszyn”, „Terminator: Ocalenie” i „Terminator: Genisys”, nigdy nie miały miejsca – przynajmniej nie w tej linii czasowej.

To o tyle ciekawe, że „Terminator Genisys” z 2015 roku z Emilią Clarke i Jasonem Clarke w głównych rolach miał być początkiem zupełnie nowej trylogii. Ze względu na słabe wyniki finansowe z tych planów jednak zrezygnowano. Zamiast tego początkiem kolejnej trzyczęściowej serii osadzonej fabularnie w tym uniwersum ma być właśnie „Terminator: Mroczne przeznaczenie”.

Wiemy, że zmiana przyszłości w świecie wykreowanym pierwotnie przez Jamesa Camerona jest możliwa. Nie jest zapisana w przysłowiowym kamieniu. Już na samym początku nowego filmu dostajemy zresztą potwierdzenie, że Sarze Connor udało się odwrócić bieg wydarzeń. Skynet nigdy nie powstał, a Dzień Sądu nie nadszedł – przynajmniej nie w pierwotnym terminie i pierwotnej formie.

Odrzuca dotychczasowe opowieści - w przypadku serii „Terminator” są to sequele, a w przypadku „Star Wars” całe „Expanded Universe” - a akcja osadzona jest kilka dekad po ostatniej odsłonie. Wracają też po latach podstarzali aktorzy jako dobrzy znajomi.

Film można w sumie uznać wręcz za taki remake pierwszych dwóch części serii - podobnie jak o „Przebudzeniu Mocy” mówiło się, że jest remakiem „Nowej nadziei”. Tegoroczna produkcja uderza zresztą w dokładnie te same struny, co „Terminator” wydany w 1984 roku oraz „Terminator 2: Dzień sądu” z 1991 roku. Powtarza motywy oraz gagi i często puszcza do widza oko.

Tytułowy bohater grany Arnolda Schwarzeneggera jest niczym… Luke Skywalker z „Ostatniego Jedi”. Nie będę się zagłębiał w to, co z nim uczynili scenarzyści, ale dość powiedzieć, że nie takiego obrotu spraw się spodziewałem. Szkoda też, że aktor pojawia się na dobre dopiero w drugiej połowie. Podziwiam natomiast twórców za to, że mieli cojones. Już w prologu uśmiercili ważną postać.

To od pojawienia się na ekranie grającej ją Natalia Reyes zaczyna się właściwa historia. Młoda dziewczyna pracuje w fabryce, w której roboty zaczynają odbierać ludziom pracę. Z początku wyglądało to na wstęp do jakiejś debaty na temat związku maszyn i człowieka, ale ten wątek nie jest później w ogóle eksplorowany. Niemal od razu w życiu Dani pojawiają się nowe osoby. I cyborgi.

Do czasów współczesnych dociera z przyszłości zupełnie nowy model Terminatora. Co ciekawe, tym razem nie jest to kolejny egzemplarz z serii T. Jego oznaczenie to Rev-9. Nosi twarz Gabriela Luny, który zagrał… strasznie nijako. Trudno orzec, czy tak wyszło przypadkiem, czy taki był jego zamysł, by nie pokazywać emocji, skoro portretuje de facto kupę złomu.

Bohaterka z początku wygląda na kolejnego Terminatora, ale szybko się okazuje, że jest człowiekiem. Przeszła skomplikowany zabieg chirurgiczny, który ją „wzbogacił”. W oczach ma skanery, a pod skórą – pancerz. Jest silna, gibka, szybka i bardzo wysoko skacze. To jednak i tak za mało, by stawić czoła śmiercionośnej maszynie, której nie sposób zatrzymać.

Grace po wzmożonym wysiłku fizycznym potrzebuje odpoczynku i mieszanki leków, dlatego starcia z Terminatorem mogą trwać co najwyżej kilka minut. Ludzie w przyszłości uznali, że w tym czasie ścigany albo ucieknie, albo padnie łupem mechanicznego zabójcy. Nowy film to w zasadzie kilka starć pomiędzy którymi grupa bohaterów stale przemieszcza się z miejsca na miejsce.

Grace ratuje Dani, po czym kobiety wspólnie uciekają, bo nowy Terminator jest – a jakże! – niepowstrzymany. Nowy model ma przy tym nowe zdolności. Potrafi zmienić wygląd i upodobnić się do jakiejkolwiek osoby, którą chociaż raz dotknie. Jego najważniejszą i najbardziej widowiskową sztuczką jest jednak to, że umie rozdzielić się na dwie części, które mają sporo autonomii.

Metalowy i niemal niezniszczalny szkielet Rev-9 przywodzi na myśl zakończenie pierwszego „Terminatora” i prawdziwą twarz T-800. Płynna powłoka, która potrafi przyjąć niemal dowolny kształt, kolor i fakturę, budzi jednoznaczne skojarzenie z antagonistą z „Terminator 2: Dzień sądu”, którym był T-1000 grany przez Roberta Patricka.

Grace i Dani bardzo szybko spotykają Sarę Connor, główną bohaterkę obu poprzednich części cyklu. Ponownie zagrała ją Linda Hamilton. Nie jest to bynajmniej krótkie cameo, a rola równie istotna, co w przypadku pozostałych dwóch pań. Aktorka daje z siebie wszystko, aczkolwiek momentami jej szorstkie obycie przybiera karykaturalny wyraz. Dialogi kuleją.

Mężczyźni pełnią w „Terminator: Dark Fate” rolę całkowicie drugoplanową. Aktorzy w nowym filmie wcielają się albo w podobizny mechanicznych morderców z przyszłości, albo w postaci poboczne, których jedynym zadaniem jest popychanie fabuły do przodu i usuwanie się potem w cień. Ta niestety jest sztampowa i pełna klisz. A im dalej, tym gorzej.

Jest aż zbyt przewidywalny! Największym zaskoczeniem jest jedna z pierwszych scen w prologu oraz sposób, w jaki potraktowano bohatera Arnolda Schwarzeneggera. To za mało jak na trwające 128 min. widowisko, a w dodatku fani, którzy mieli swoje własne hipotezy na temat dalszych wydarzeń, mogą być rozczarowani tym, jaką przyszłość zaserwowano Sarze Connor i T-800.

Przypomina mi się zresztą teraz scena z jednego z filmów z serii „Niezniszczalni”. Arnold Schwarzenegger zniknął z ekranu, a inny bohater powiedział, że on „nie wróci, bo wracał już dostatecznie dużo razy”. Aktor powinien sobie tę sentencję wziąć do serca. I nie zrozumcie mnie źle, nadal dobrze się go ogląda i uśmiecham się, widząc go na ekranie, ale głównie z sentymentu.

Seria od zawsze chciała być takim zeitgeistem. Pierwsze dwie części były odpowiedzią na strach ludzi żyjących na przełomie lat 80. i 90. Ludzi, którzy – jak to zauważyła Sarah Connor – „nigdy się nie uczą”. Wtedy był to lęk przed zagładą wywołaną przez sztuczną inteligencję i broń jądrową. Dzisiaj ludzkość trapią wojna w cyberprzestrzeni, mała liczba lajków oraz… lęk przed imigrantami.

Ten ostatni jest mocno eksploatowany, a bohaterowie muszą przekroczyć granicę Meksyku oraz Stanów Zjednoczonych. Kojoty, którzy transportują nielegalnie ludzi przez mur, są pokazani jako ci dobrzy. Oficerowie w obozie internującym cudzoziemców są natomiast przerysowanymi i źli. Do tego film, który celebruje przemoc, nabija się z zamiłowania mieszkańców Teksasu do broni palnej.

Same efekty specjalne oraz dźwiękowe robią robotę. Uderzenia gradu pocisków w metalowy szkielet Terminatora aż świdrują w głowie widza. Robi też wrażenie liczba planów zdjęciowych – mamy i pościg samochodowy za dnia, i loty helikopterami oraz samolotami. Odwiedzamy jakąś fabrykę, placówkę wojskową, obóz dla nielegalnych imigrantów i wiele innych miejsc. Tego produkcji nie odmawiam.

Rozumiem też, że Dani miała być everymanem, z którym widz się identyfikuje, a film wraca do korzeni. Na papierze to może gra, ale w praktyce jej historia nie budzi takich emocji jak rodziny Connorów. Zarówno nowa protagonistka, jak i jej towarzysze, to bardziej chodzące archetypy niż ludzie z krwi i kości. „Terminator: Mroczne przeznaczenie” to zaś w rezultacie poprawna, ale mało interesują powtórka z rozrywki.