Recenzja "Wojownicze żółwie ninja: Wyjście z cienia" - żółwie mogły jednak nie wychodzić

"Wojownicze żółwie ninja" z 2014 roku w ogromnej mierze skupiały się na wprowadzeniu gigantycznych, zadziwiająco przerażających i odpychających istot do kinowego uniwersum. Ten proces Michael Bay ma już z głowy, dzięki czemu posłuszny mu reżyser Dave Green może od razu przeskoczyć do intensywnej akcji i wielkich komputerowych żółwi, swobodnie poruszających się po ekranie.

Akcja dosłownie galopuje, zostawiając scenariusz i logikę daleko w tyle. Pierwsza połowa kinowej produkcji to strzelanie nowymi i starymi postaciami niczym z karabinu. Żółwie, reporterka Ripley, Shredder - wszystko, co wcześniej działo się przez całą długość filmu, teraz rozgrywka się w okamgnieniu.

Bay potrzebował nowych postaci i to właśnie one kradną żółwiom całe show. O ile „ten zły”, czyli wielki mózg z mackami Kang, jest olbrzymim rozczarowaniem, tak dwaj pomocnicy Shreddera - Bebop oraz Rocksteady - kradną zielonym wojownikom całe przedstawienie! Duet nosorożca i guźca jest najmocniejszym elementem całego filmu i jednym z niewielu pozytywnych.

Niestety, Megan Fox ponownie została sprowadzona do roli obiektu seksualnego. Chociaż tym razem zabrakło bezwstydnego najazdu na pupę, jak w filmie z 2014 roku, aktorka wciąż ma tutaj stanowić ucieleśnienie nastoletnich fantazji i nic więcej. Szkoda, że wystarczą worki z pieniędzmi, żeby tak się poniżać. Jestem daleki od feministycznej propagandy, ale nawet mnie robi się niedobrze, gdy widzę tak uprzedmiotowioną żeńską rolę.

Bay powziął sobie za punkt honoru, aby stworzyć scenę jeszcze dłuższą i jeszcze bardziej spektakularną, niżeli zjazd ze śnieżnej góry w filmie z 2014 roku. Tym razem mamy sekwencję spadania z wielkiej wysokości, która robi jeszcze większe wrażenie. Jest naprawdę efektownie. Tyle tylko, że po takim trzęsieniu ziemi, później efekty specjalne bardzo powszednieją.

Gdy w końcu dochodzi do finalnej walki, byłem już po takiej dawce wybuchów i eksplozji, że konfrontacja nie zrobiła na mnie żadnego wrażenia. Chciałem po prostu wyjść z sali i dać odpocząć moim oczom oraz uszom. Efekty komputerowe to w zasadzie większość filmu, pochłaniająca grę aktorską i scenariusz.

Pomimo tak wielkiego polegania na komputerowych technikach, te nie zostały wykorzystane z odpowiednią pieczołowitością. Tak jak w filmie z 2014 roku, czasami ma się wrażenie, że żywi aktorzy rozmawiają z powietrzem. Tytułowe żółwie wydają się odcięte od bohaterów z krwi i kości jakąś nieprzekraczalną granicą. Granicą, której nie doświadcza się przy Gwiezdnych wojnach czy filmach Marvela.

"Wojownicze żółwie ninja: Wyjście z cienia" jest filmem przytłaczająco pustym od środka. Niemal dołującym. To jak ruchomy katalog reklamowy, który rozczaruje nie tylko przeciętnego widza, ale również miłośnika żółwi. Na domiar złego, w polskich kinach dostępna jest jedynie wersja z dubbingiem, co w zasadzie przesądza sprawę.