O co to "Halo"? SkyShowtime w Polsce z serialem na podstawie gier wideo

„Halo” to serial od Paramountu, który oparto (bardzo luźno) o cykl gier wideo o tym samym tytule. Te wydaje Microsoft na konsolach z rodziny Xbox oraz komputerach osobistych. Z biegiem lat seria urosła do rangi kultowej i w sumie to aż dziwne, iż dopiero teraz pojawiła się jej wysokobudżetowa aktorska adaptacja. Próby zrobienia "Halo" sięgają wielu lat wstecz i zaangażowania samego Stevena Spielberga.

Nie jest też już tajemnicą, że w serialu „Halo” widzowie mają okazję zobaczyć twarz protagonisty z serii gier o tym samym tytule. Na konsolach Master Chief niemal nigdy nie rozstawał się ze zbroją, więc czemu zrobił to tym razem? Zapytany o to bohater z rozbrajającą szczerością odpowiada, że nie wie. Ja też nie do końca to rozumiem, ale paradoksalnie… nie widzę w tym problemu.

Czytaj nasze inne teksty o SkyShowtime:

Produkcja dystrybuowana była już w 2022 r. poprzez Paramount+, czyli serwis VOD, do którego dostęp można było uzyskać wówczas w ramach Xbox Game Passa, ale... nie u nas. Fani musieli uzbroić się w cierpliwość, ale na szczęście ta została nagrodzona. Produkcję będą mogli obejrzeć ci widzowie, którzy zdecydują się opłacać abonament SkyShowtime.

Fani od samego początku się też zastanawiali, jak to będzie z tym głównym bohaterem - czy wcielający się w niego aktor pokaże swoją twarz, czy też będzie cały czas nosił hełm? W grach go przecież nie zdejmował. Z jednej strony ten brak facjaty to pewien problem, bo trudno bez niej wyrażać emocje, a z drugiej „The Mandalorian” jakoś sobie z tym poradził.

Twórcy nowego serialu uznali jednak, że ukażą oblicze Master Chiefa, w którego wcielił się Pablo Schreiber („Candy: Śmierć w Teksasie”, „Amerykańscy bogowie”) już w pierwszym odcinku. Zaskoczeniem jest jednak to, że gdy pewna młoda dziewczyna spytała bohatera, czemu właściwie zdjął hełm, ten odpowiedział rozbrajająco szczerze: „nie wiem”.

Z jednej strony mamy więcej easter-eggów i mrugnięć okiem w stronę widza na minutę niż w np. "Ready Player One" z polskimi napisami; z drugiej gra aktorska jest tu czasem na poziomie, którego spodziewałbym się po parodii (i to takiej tylko dla dorosłych). Jednocześnie jakoś nie potrafiłem się oderwać od ekranu i seans zachęcił mnie do tego, by obejrzeć cały sezon.

Nadal jednak nie wiem, czemu miałbym przejmować się irytującą główną bohaterką, która w obliczu końca swojego świata chce na złość mamie odmrozić sobie uszy i nie wiem, komu tu mam właściwie kibicować. Postaci drugoplanowe przedstawione w pierwszym epizodzie są żałośnie przerysowane, buta idzie u nich w parze z naiwnością. A co z pierwszym planem?

Gry przyzwyczaiły nas do tego, że UNSC to ta dobra strona konfliktu (przynajmniej na pierwszy rzut oka…), podczas gdy Przymierze składające się z różnych gatunków kosmitów to zwyczajowi antagoniści. Serial dorzuca do tego silny wątek związany z separatystami, ale każda z trzech stron konfliktu ma swoje za uszami i po obejrzeniu pierwszego odcinka jestem skonfundowany. Grałem w wiele gier wideo z serii „Halo” i tak jak UNSC można sporo zarzucić, tak tutaj organizacja stała się karykaturą samej siebie.

Niestety buntownicy nie są wcale lepsi, skoro nawet w obliczu zagrożenia ze strony Przymierza nie potrafią się zjednoczyć. Moja ulubiona scena z „Halo” to ta, w której Master Chief dociera na Reach. Bohater w wyniku kontaktu z artefaktem obcych odzyskuje wspomnienia i postanawia się zbuntować, chociaż w sumie nie wie, dlaczego. Armia wychodzi mu na spotkanie, a doktor Halsey instruuje innych Spartan, aby chronili go przed marines.

W kolejnym krótkim dialogu jeden Spartanin dopytuje się Halsey, czy w obronie Master Chiefa mają strzelać do sojuszników, na co drugi odpowiada, iż w tym przypadku przestaną być sojusznikami, a doktor temu przytakuje. I co? I nic, bo Master Chief odlatuje, a oddział zostaje z tą dyskusją jak Himilsbach z angielskim i nic nie robi. Jak to wyjaśnić? Nie mam pojęcia!

Fabuła przywodzi mi na myśl te najbardziej płytkie opowiastki z kategorii young adult, które wymagają naprawdę dużo zawieszenia niewiary. Dość znacząco odbiega od gier, w przeciwieństwie do np. serialowego „The Last of Us”, które jest dość wierne materiałowi źródłowemu. Na szczęście tę miałkość scenariusza wynagradzają tutaj sceny akcji. „Halo” jest też… niezwykle brutalne.

Już po kilku minutach obserwujemy, jak potężni obcy zaczynają strzelać do bandy dzieciaków, która postanowiła się naćpać, a kamera twardo stoi w miejscu, gdy energetyczna broń zmienia głowę jednego z nich w krwawą paćkę. Tak jak z początku spodziewałem się familijnej opowiastki dla całej rodziny z morałem i przesłaniem, tak dostałem jakiś pokręcony gore fest w klimacie science fiction. Nie tego spodziewałem się po ekranizacji tej konkretnej serii gier.

Trafiłem do uniwersum, w którym rząd tych „dobrych” jest w stanie wydać rozkaz morderstwa nastolatki, bo to dobry PR-owo ruch. To, że nie ma tutaj bohaterów, z którymi mógłbym się identyfikować, nie zmienia zaś faktu, że sceny akcji po prostu chłonę. Chłonę! Pojedynki między Przymierzem a Spartanami są niczym cutscenki z gier „Halo”, a charakterystyczne animacje i identyczne efekty dźwiękowe okraszono tu znajomymi chorałami gregoriańskimi.

Jak się nad tym wszystkim zastanowić, to pierwszy epizod „Halo” zaskoczył mnie bardziej, niż kilka ostatnich przewidywalnie-nieprzewidywalnych filmów Jamesa Gunna razem wziętych. Po tej ekranizacji spodziewałem się czegoś zupełnie innego. I tak jak nie wiem wielu rzeczy, tak wiem też, że chętnie ruszę z Master Chiefem w tę podróż choćby i dla samych efektów, jeśli nie fabuły. Co i innym polecam, jeśli tylko zdecydujecie się dać SkyShowtime szansę.