Serial o gangsterach jeszcze nigdy był tak nudny, dzięki 50 Centowi. "Power" – recenzja sPlay

Napisałem, że lubimy antybohaterów, ale prawda jest taka, że… my ich kochamy! Kolejny badass z podwójnym życiem? Za dnia normalny facet, a nocą skurczybyk, psychopata, gangster, morderca? Tak, prosimy o więcej. Ten schemat się sprawdza i ludzie go kochają, ale trzeba spełnić jeden warunek. Odseparowane od siebie osobowości (albo dwa światy) jednego bohatera, muszą być sprzeczne, a któraś z nich musi brać górę nad to drugą – wtedy postać staje się interesująca.

Batmana znamy i lubimy, mimo że to bohater komiksów, który żadnej prawdziwej mocy nie ma (poza bogactwem), stał się ikoną superbohaterstwa i wielu woli go od harcerzykowatego Supermana. I nie ma co się temu dziwić. Tony’ego Soprano widzowie także uwielbiali, Raya Donovana (nowego telewizyjnego badassa) i Waltera White’a (a raczej Heisenberga) również. Ci panowie mają cojones, ale także mroczne alter ego, które tak bardzo podoba się widzom. Ciemna strona zawsze będzie ciekawsza, a Darth Vader zawsze będzie lepszy od Luke’a Skywalkera (sorry Obi-Wan).

Niestety "Power" nie ma takiego bohatera. Widz śledzi poczynania „gangstera” Jamesa St. Patricka vel. Ghost (Omari Hardwick), który jest rozdzielony między światem kryminalnym, a dążeniem do spokoju. Problem w tym, że to rozdarcie Ghosta jest… nudne jak flaki z olejem. Gangster prowadzi ciemne interesy, ale ukrywa je pod przykrywką w postaci klubu nocnego (Truth). Stara się być typem spod ciemnej gwiazdy, ale ciężko wierzyć w tę kreację. Omari Hardwick może i ma wygląd badassa (wielkie mięśnie i spojrzenie mordercy), ale jego aktorzenie świadczy o czymś wprost przeciwnym – idealne byłoby w tym miejscu użycie porównania do kobiecych narządów płciowych.

James ma niespokojną przeszłość (która prawdopodobnie zaczęła się wraz z utratą miłości życia), jako młody diler/gangster wyrobił sobie renomę, wzbogacił się, otworzył klub nocny, posiada lecąca na hajs żonę i miłe dzieciaki. No fajnie, wszystko się tak ładnie układa, nuda. Niby pojawia się wątek, tajemniczej, konkurencyjnej grupy, która zagraża interesom Ghoste’a i klapsy w pupę od szefa (niejakiego Lobosa, który trzęsie miastem), ale tak naprawdę nie czuć żadnego zagrożenia. A jedyny wątek, który może przykuwać uwagę, to pojawienie się w klubie Jamesa jego starej miłości sprzed 18 lat. Serial dzięki temu skręca trochę w stronę romansidła, ale winą za to obarczam Courtney Kemp Agboh, scenarzystki, współautorki „The Good Wife”.

Z drugiej strony "Power" mógł oferować naprawdę sporo. Świetna muzyka hip-hopowa, blichtr, trochę nagości, ładne widoczki, nocne życie. To wszystko mogłoby się ze sobą kleić, tylko główny bohater był choć trochę interesujący, a fabuła ciut mniej przewidywalna. No dobrze, dużo mniej przewidywalna, bo póki co, nic w "Power" nie jest tajemnicą. Nawet (przepraszam za ten mało znaczący spojler) zadurzenie szofera w żonie Ghoste’a.

Nie przekreślam jednak tego serialu kompletnie. Podkręcone tempo i nadanie charaktery głównego (anty)bohaterowi pomogłyby z pewnością i na to też liczę. W końcu na razie wyszedł dopiero pierwszy, pilotowy odcinek, wszystko się może jeszcze zmienić.