To nie muzyka – to przygoda! Soundtrack "Stranger Things" - recenzja sPlay

Jest coś niezwykłego w tej odledłej już dekadzie lat 80. Niby kiczowata; niby analogowa (szczytem nowoczesnych trendów była telewizja satelitarna, z MTV na czele, oraz walkman); w sumie była to chyba najgorsza dekada dla kina (tak, tak, oczywiście pojawiło się parę magicznych i kultowych dzieł kina rozrywkowego, ale jako całość X muza była w dość sporym dołku twórczym).

Z muzyką nie było za to najgorzej. Jasne, królowała tandeta, ale pośród niej można było znaleźć całkiem niemało perełek. Przede wszystkim jednak, chyba żadna dekada nie posiadała tak charakterystycznego stylu i faktury i brzmienia co lata 80. Królowały syntezatory. Przez jednych znienawidzone, przez drugich uwielbiane. Czy się to komuś podoba czy nie, to one wykreowały to specyficzne brzmienie i jego melancholijną atmosferę.

Zresztą przeżywają one ostatnio swoją drugą młodość, gdyż cała masa dzisiejszych młodych gwiazd pop (od Katy Perry po Ellie Goulding ) dość gęsto i często korzysta z nich w swoich przebojach. W dodatku, od kilku dobrych lat całkiem prężnie rozwija się gatunek synthwave, bazujący właśnie na syntezatorowym brzmieniu lat 80., który brzmi tak bardzo ejtisowo, że chyba nawet bardziej, niż to miało miejsce w rzeczywistości.

Do gatunku synthwave należy też zaliczyć podzielony na dwie części soundtrack "Stranger Things" Kyle’a Dixona i Michaela Steina. Jako całość głęboko osadzony w elektronicznych brzmieniach, które z miejsca przywiodą wam skojarzenia z klasykami sci-fi, typu "Terminator" czy "Ucieczka z Nowego Jorku" albo "Coś". Obie części ścieżki dźwiękowej stanowią spójną całość, z tymże Vol. 1 jest trochę bardziej dynamiczny i synthwave’owy, chwilami też ambientowy, podczas gdy Vol. 2 ma bardziej spokojny, stonowany charakter, bliższy nowoczesnej elektronice.

Nie da się natomiast opisywać i oceniać owego soundtracku inaczej niż jako spójną całość, tym bardziej, że poszczególne utwory na każdej z dwóch części są dość krótkie, rzadko kiedy trwają ponad 3 minuty (przeważnie ich czas trwania to trochę ponad minuta). Ta fragmentaryczność sprawia też, że jedynym sposobem, by w pełni wejść w klimat jest słuchanie właśnie owego albumu w całości, a nie tylko poszczególnych utworów.

Słuchając Vol. 1 "Stranger Things" co bardziej osłuchani odbiorcy wyłapią z łatwością ewidentne muzyczne nawiązania do twórczości Giorgio Morodera, Tangerine Dream, Johna Carpentera (który tworzył muzykę do własnych filmów). Z kolei Vol. 2, jak pisałem wcześniej, jest mniej syntezatorowy, a bardziej awangardowy, nawiązujący do twórczości Atticusa Rossa i jego tworzonych wspólnie z Trentem Rezonrem soundtracków do takich filmów jak "Social Network" czy "Zaginiona dziewczyna".

O jakości danego soundtracku świadczy przede wszystkim fakt, na ile zawarta na nim muzyka spełnia swoją rolę jako ścieżka dźwiękowa do danego filmu/serialu/gry, ale tym co wyróżnia go spośród innych, nawet wybitnych dzieł, jest to, na ile potrafi funkcjonować on jako odrębna całość i nadawać się do słuchania w oderwaniu od kontekstu.

Oczywiście nie każdemu słuchaczowi przypadnie do gustu, natomiast nie wyobrażam sobie, by miłośnicy syntezatorów, atmosfery lat 80. i oczywiście serialu "Stranger Things" byli zawiedzeni.