Obcy: Ziemia - recenzja. To jeszcze Alien, czy już Stranger Things?

Jestem przekonany, że najnowszy serial od serwisu Disney+, który jest pierwszą produkcja w odcinkach osadzoną w uniwersum „Alien”, podzieli fandom tej serii na pół tak, jak „Ostatni Jedi” zrobił to z fanami „Gwiezdnych wojen”. Nie każdemu przypadnie do gustu perspektywa, z której showrunner Noah Hawley postanowił w „Obcy: Ziemia” pokazać nasz glob oraz, rzecz jasna, ikoniczne ksenomorfy.

„Alien: Earth” to w końcu prequel całego cyklu, osadzony fabularnie na chwilę przed tym, jak Ripley stoczyła na pokładzie Nostromo tę pierwszą, brudną walkę z przerażającym kosmitą. Nie oznacza to nie zobaczymy ich wcale, bo ci się rzecz jasna pojawiają i to na samym początku. Serial, w pierwszych odcinkach, które już widziałem, bierze na tapet jednak przede wszystkim sztuczną inteligencję.

Zaczynamy klasycznie, na pokładzie statku kosmicznego, który wraca na Ziemię po jak się okazuje całkiem udanej misji. Poznajemy kolejno członków załogi, którzy wybudzili się z hibernacji podczas lotu. Nie zdają sobie oni jednak sprawy, że zaraz ich frachtowiec, należący do jednej z pięciu korporacji rządzących światem (a w zasadzie światami), rozbije się na terytorium innej…

Tytuł nie jest bowiem w żadnym razie mylący i akcja serialu faktycznie rozgrywa się, po raz pierwszy w historii franczyzy, niemal całkowicie na naszym globie, a czas akcji to dokładnie 2120 r. Pierwsze epizody do złudzenia przypominają zaś „Aliena”, jakiego znamy i kochamy. Uczestnicy misji ratunkowej przemierzają wrak i ruiny budynku, w który się wbił, nie wiedząc, w co się pakują. Samo mięsko.

Okazuje się, że przedstawiciele Wayland-Yutani postanowili dostarczyć na Ziemię wraz z jajami ksenomorfa całą masę innych okazów śmiertelnie niebezpiecznego życia pozaziemskiego. Wiele z tych stworów widzimy tutaj po raz pierwszy. Twórcy serialu „Alien: Earth” tym samym w ciekawy sposób rozbudowują uniwersum o nowe, pasujące do niego elementy, nie wichrując zanadto jego DNA.

Jak zawsze jednak w przypadku serii „Obcy”, potwory pochodzące z pustki, w której nikt nie słyszy krzyku, są jedynie tłem dla innej opowieści. Widzowie zachęcani są do tego, by czytać między wierszami. W dodatku Noah Hawley, będący showrunnerem tej produkcji, mający w dorobku takie hity jak „Legion” oraz serialowe „Fargo”, zdecydował się wybrać na głównych bohaterów… dzieci.

Czy to Ellen Ripley z oryginalnej tetralogi, czy to Elizabeth Shaw z „Prometeusza” lub Daniels z „Alien: Covenant” - do tej pory w filmach z cyklu „Obcy”, protagonistkami były zawsze dorosłe kobiety (co samo tyczy się np. gry „Alien: Isolation”, gdzie wcielaliśmy się w Amandę Ripley). W przypadku „Alien: Earth” mamy w centrum mamy młodych ludzi, których poddano pewnej procedurze.

Okazuje się, że jedna ze wspomnianych korporacji, której przewodzi przywodzący na myśl nieco Paula Atrydę z „Diuny” i pozbawiony skrupułów młodzieniec, opanowała przenoszenie świadomości człowieka do syntetycznego ciała. Tej procedurze poddane zostało szereg umierających dzieci, których umysły trafiły tym samym do dorosłych, mechanicznych ciał. I to o nich jest ta opowieść.

„Obcy: Ziemia” od samego początku rzuca w nas trudnymi, egzystencjonalnymi pytaniami dotyczącymi tego, czy i ile człowieczeństwa, tudzież życia w biologicznym rozumieniu tego słowa, maja w sobie cyborgi, syntetyki i hybrydy. I tak jak wszelkiej maści sztuczne formy życia już wielokrotnie widzieliśmy, tak przenoszenie świadomości do sztucznego ciała to coś nowego.

Z jednej strony ta perspektywa jest odświeżająca, bo mamy w tle masę dobrze znanych elementów, ale snuta jest dla nas zupełnie nowa, unikalna historia, niepodobna do niczego, co już znamy z poprzednich odsłon cyklu. I to wszystko w bezpośrednim prequelu do filmu z 1979 r., który zapoczątkował całe to uniwersum, którym widzowie pasjonują się do dziś. Mam z tym jednak mimo wszystko zgryz.

W filmach z cyklu „Obcy” dzieci też już się pojawiały, ale nigdy nie były w centrum akcji. Filmy przyzwyczaiły nas do takiego poważnego, ciężkiego klimatu ociekającego grozą, a wplatanie gagów powoduje u mnie dysonans. W przypadku „Alien: Earth” w jednej scenie obserwujemy ksenomorfa rozrywającego na kawałki tabuny ludzi, a w drugiej - dwóch dorosłych aktorów strojących dziwne miny.

Nie robią tego oczywiście bez powodu, gdyż grają dziecięce umysły zamknięte w dorośle wyglądających ciałach, no ale przedrzeźniające się wzajemnie hybrydy to zabieg może i ciekawy, ale bynajmniej nie tym, czego oczekiwałem po „Alien: Earth”. Tym bardziej że serial szybko z horroru zmienia się w obyczajówkę o trudach dorastania, poszukiwaniu własnej tożsamości itd.

Sprawdź inne nasze teksty poświęcone serii „Obcy”:

To, że serial rozminął się z moimi oczekiwaniami, nie oznacza, że jest produkcją kiepską. Na każdym kroku czuć, że z jednej strony, że showrunner traktował dokonania swoich poprzedników z szacunkiem, a z drugiej producenci sypnęli kasą na tyle, abyśmy pod względem oprawy audiowizualnej mieli do czynienia z produkcją, która nie musi się niczego wstydzić na tle kinowych blockbusterów.

Noah Hawley chciał przy tym wnieść do tego świata od siebie bardzo, bardzo wiele - burząc przy okazji wyobrażenie na jego temat, jakie wielu fanów mogło mieć, podobnie jak to zrobił Rian Johnson z ósmym epizodem „Star Wars”. A czy ten gambit mu się opłaci? Tego dowiemy się niedługo, gdy do serwisu Disney+ trafi wszystkie osiem odcinków „Alien: Earth”, a my poznamy zakończenie tej historii.

Pierwsze dwa epizody „Obcy: Ziemia” będzie można obejrzeć już 12 sierpnia na platformie Disney+. Kolejne sześć udostępniane będzie co tydzień, a premiera finałowego zaplanowana została na 23 września.