Ten thriller to klasyk, którzy widzowie Netfliksa oglądają na potęgę. Seans obowiązkowy

Martin Vail (Richard Gere) jest piekielnie dobrym (i drogim) prawnikiem, który znany jest z tego, że podejmuje się obrony nawet tych najbardziej beznadziejnych przypadków. Kiedy zatem Aaron Stampler (Edward Norton), nastolatek z Kentucky, zostaje oskarżony o zabójstwo arcybiskupa Richarda Rushmana (Stanley Anderson), Vail postanawia wziąć jego sprawę pro bono. Wie bowiem, że może być to najgłośniejszy proces w jego karierze. A poza tym nie do końca wierzy w to, że spokojny i jąkający się Aaron byłby zdolny do zamordowania duchownego.

Vail zaczyna zatem chwytać się wszystkiego, co tylko pomoże mu zbudować linię obrony, a my, jako widzowie, robimy to razem z nim. Nie jest to jednak najprostsza rzecz na świecie - jak można zaprzeczyć śladom zbrodni lub temu, że krew denata znajduje się na butach oskarżonego? Mimo to Vail zadaje świadkom bardzo trafne pytania, a ich odpowiedzi zasiewają ziarnko niepewności, czy Aaron nie stał się przypadkiem w tej całej sytuacji kozłem ofiarnym. Szczególnie, że na wierzch zaczynają wychodzić kompromitujące fakty na temat życia arcybiskupa i jego wątpliwych biznesów.

Tworzymy zatem z Vailem drużynę i dzięki temu wspaniale się w tym śledztwie uczestniczy. Wiemy tyle, co wie główny bohater. Wiemy tyle, co po badaniach psychologicznych przekaże Molly Arrington (Frances McDormand). Oznacza to, że na bieżąco i kawałek po kawałku przekazywane są nam kolejne informacje na temat popełnionej zbrodni. Sytuację dodatkowo podsyca fakt, że Vail jest w swoich osądach raczej osamotniony - w niektórych momentach wątpią w niego nawet jego współpracownicy, nie mówiąc już o zawodowym konflikcie interesów z Janet Venable (Laura Linney), młodą asystentką prokuratura okręgowego, a jednocześnie byłą partnerką Vaila.

Wszyscy bohaterowie tego filmu są wielowymiarowi i realnie mają wpływ na to, co wydarzy się dalej. Gere i Linney są fantastyczni, ale to jednak Norton skradł moje serce. I o tyle, o ile do tej pory kojarzyłam go najbardziej z "Fight Clubu", tak teraz rola Aarona w "Lęku pierwotnym" będzie chyba moją ulubioną. Młody, bo wówczas 27-letni aktor, pokazał wachlarz swoich możliwości. W jaki sposób? Zdradzenie tego byłoby już ogromnym spoilerem. Mogę jednak powiedzieć, że wcielił się w swojego bohatera perfekcyjnie, przez co w finale można już zbierać szczękę z podłogi.

I jasne, ten thriller sam w sobie jest mroczny i tajemniczy, ale podczas sensu można doświadczyć jakichś przedziwnych i złowrogich uczuć, które towarzyszą aż do napisów końcowych. Czasem do wzbudzenia takiego niepokoju nie potrzeba ani muzyki, ani słów - wystarczy wprawne oko reżysera, który konkretnym ujęciem postanowił przedstawić daną sytuację. Wszystkie te elementy sprawiają, że "Lęk pierwotny" zapisze się w mojej głowie jako kolejny klasyk, który będę polecać. Takich filmów się już nie robi, ale na szczęście można z nich czerpać.

O thrillerach czytaj w Spider's Web: