W Polsce prawda brzmi jak fake newsy. I dlatego nienawidzę prima aprilis

Możecie mnie nazywać Grinchem. Możecie nawet pisać, że nie mam poczucia humoru, co jest jawną nieprawdą, gdyż poczucie humoru mam znakomite. Nie piszcie mi tylko, bo i tak wam nie uwierzę, że znaleźliście choć jeden dobry żart w mediach z okazji prima aprilis.

Internet zrujnował 1 kwietnia i sprowadził go do jarmarcznej imprezy pod egidą polskich kabaretów z Mariolką-krejzolką na czele. Każdy durny dowcip 1 kwietnia jest jak chłop przebrany za babę, więc w sumie nie dziwi, że Polacy, wielbiciele współczesnej polskiej sceny kabaretowej zakrapianej gorzałką i keczupem do kiełbaski z rusztu, uwielbiają takie zabawy.

Skoro już wylałam trochę jadu, nie kiełbasianego, bo boję się strzykawek, to mogę szczerze przyznać, że nie zawsze tak było. Nie zawsze nienawidziłam prima aprilis i nie zawsze w skrytości ducha marzyłam, by ktoś to święto wykreślił z kalendarzy. Kiedy byłam mała i mniej zgorzkniała, robiliśmy sobie z sąsiadami żarty z okazji 1 kwietnia. Kiedyś np. zamontowaliśmy nad drzwiami wiaderko, żeby pan Marek, wychodząc z domu, został oblany wodą. Pan Marek też nam trochę dokuczał, ale to zawsze były nieszkodliwe dowcipy, a potem przyszli youtuberzy i wymyślili pranki. Pewnie brzmi to trochę boomersko, ale kiedyś, przed erą internetu, prima aprilis był dobrym dniem, kiedy po prostu płatało się figle innym i razem z nimi z nich śmiało. Może nie zawsze do rozpuku, ale była to przyjazna i jednocząca ludzi tradycja.

Pomijając już to, że te dowcipaski są tak suche, że w końcu przez cały dzień jestem dobrze nawodniona, wprowadzają po prostu zamęt. Dzisiaj dowiedziałam się na przykład, że - po pierwsze - powstaje serial o Aryi Stark, który będzie robił David Benioff, po drugie, że prezydent mojego miasta zagra w polskiej wersji "Aladyna" (!), która zostanie wyemitowana na Disney+, a ten wystąpi tam w roli Jafara. Po trzecie... nie, nie, dość. Kiedy na moim telefonie, po zamówieniu ubera, widniała informacja, że samochód podjedzie za 4 minuty, byłam już bliska uwierzenia, że to też jakiś żarcik-kosmonaucik. Tym bardziej że mieszkam w Sosnowcu, więc wiecie jak jest - trudno uwierzyć, że ktoś tak szybko podjedzie na wysuniętą najdalej na południe dzielnicę Warszawy. No, udało mi się dorównać poziomem, niżej już nie upadnę.

Polska to taki dziwny kraj, w którym nigdy nie możesz być pewien, czy trafiłeś na prawdziwą informację, czy to tylko w AszDzienniku ktoś odpalił wrotki. Po 30 latach ktoś się orientuje, że konstytucja przeczy sama sobie, dzieciaki mają cierpieć za miliony w szkole, bo trzeba wychować kolejne pokolenia Gustawów i Konradów, wciska się jakieś bullshity o tym, że ktoś nie jest człowiekiem z krwi i kości, bo chce móc kochać tego, kogo kocha, a jest ideologią, zamiast o tym, jak zapobiegać kryzysowi bezdomności czy samobójstwom wśród młodzieży LGBTQ, bredzi się o cnotach niewieścich, przepala się 70 mln zł na wybory, które się nie odbyły i tak dalej, i tak dalej. Nie potrzebujemy głupich primaaprilisowych newsów i robienia ludziom sieczki z mózgu, mamy to na co dzień. Żyjemy w kraju absurdów, gdzie - jak powiedziała Zamilska, rezygnując wczoraj z prowadzenia audycji w Czwórce Polskiego Radia - mówienie prawdy jest objawem dziennikarskiej odwagi.

Z rosnącym rozbawieniem i jednocześnie przerażeniem spoglądam na rzeczywistość, która robi za mem i której nie sposób dowierzyć, bo wydaje się ustawką, żartem, gagiem. A to tylko real-life version dowcipu z serii "Wchodzi dwóch Polaków do baru...". W świecie, gdzie fake newsy mieszają się z prawdami i półprawdami, a każde słowo trzeba sprawdzać, filtrować i przesiewać, bo i ruskie trolle nie śpią, 1 kwietnia trzeba schować do lamusa. O ileż przyjemniej byłoby się umówić na jeden dzień w roku, kiedy wszyscy mówią prawdę albo milczą. Na Wiejskiej by było cicho, ktoś by czegoś nie napisał i nie opublikował, ale może nawet włączyłabym telewizję i przeczyściła konto na Facebooku.