Ten kryminał jest tak popularny jak nowy Mróz. W końcu go przeczytałam

Sławek Gortych zadebiutował relatywnie niedawno - pierwszy tom z karkonoskiej serii ukazał się latem 2022 r. Od tego momentu powstały jeszcze cztery części cyklu, a najnowsza ze "schroniskiem" w tytule, czyli właśnie "Schronisko, które zostało zapomniane", zadebiutowała w połowie czerwca tego roku. Zrobiła ona niemałe zamieszanie w TOP-ce Empiku i na ten moment przegrywa jedynie z najnowszą powieścią Remigiusza Mroza (choć wciąż znajduje się w czołówce). To najlepszy dowód na to, że czytelnicy od tego kryminału nie mogą się oderwać.

Ja również byłam zaskoczona, jak szybko wciągnęłam się w to nieznane dla mnie uniwersum - była to moja pierwsza powieść autorstwa Gortycha, ale już wiem, że na pewno nie ostatnia. Moja sympatia została zaskarbiona nie tylko tym, że akcja czwartego tomu "Schroniska" rozgrywa się na moim rodzinnym Dolnym Śląsku, ale również za sprawą wciągającej fabuły i reporterskiej dokładności, z jaką została napisana ta powieść. I właśnie z racji tego, że poprzeczka została tak wysoko postawiona, muszę zwrócić uwagę na ważny element, który mi w tej książce nie zagrał. Ale od początku, od początku.

Akcja powieści rozgrywa się naprzemiennie na trzech płaszczyznach czasowych: w 1944, 1992 i 2008 r., przy wydarzeń osadzonych w tym środkowym okresie jest najmniej. Rok przed zakończeniem II wojny światowej do hotelu Sanssouci w Karkonoszach zjeżdżają niemieccy dyplomaci z całego świata, by wziąć udział w konferencji mającej na celu rozszerzenie propagandy antyżydowskiej. Kulisy spotkania mają nigdy nie wyjść na jaw. W międzyczasie pełne emocji wydarzenia rozgrywają się również poza gronem wysoko postawionych osób - Margarete, niemiecka pracowniczka hotelu pała miłością do pewnego oficera, a jej koleżanka Hilde walczy zakazanym uczuciem do polskiego fryzjera, Mariana.

Z 1944 r. Gortych płynnie przeprowadza czytelników do 1992 r., jednak dosłownie na chwilę. Na ten moment musi nam wystarczyć, że w tym roku z okazji zakończenia wakacji młodzież postanowiła zorganizować seans spirytystyczny, który wymknął się spod kontroli, a na jaw wyszły niepokojące fakty na temat przerażających wydarzeń z przeszłości.

W 2008 r. dzieje się najwięcej. Właśnie wtedy podczas remontu opuszczonego od dawna hotelu Sanssouci, który wcześniej funkcjonował jako ośrodek wypoczynkowy Urocza, szef budowy dowiaduje się, że jego robotnicy odnaleźli w piwnicy zamurowane zwłoki. Najprawdopodobniej są to szczątki Niemca, który przyjechał w te okolice kilkanaście lat wcześniej i zaginął po tym, gdy przyjechał promować swoją książkę. Podejrzenia padają na Jacka Węglorza, lokalnego historyka.

W sprawę angażuje się Tomek Wilczur, pisarzy kryminałów, który odbiera od Jacka niepokojący telefon. Kiedy sprawy przybierają nieoczekiwany obrót, Wilczur bez namysłu postanawia wrócić w Karkonosze, by udowodnić niewinność Węglorza i rozwiązać nawarstwiające się tajemnice sięgające czasów III Rzeszy. Wkrótce okazuje się, że wszystkie tropy prowadzą do zapomnianego schroniska.

Gortych doskonale i wiarygodnie zbudował świat przedstawiony, inspirując się prawdziwymi wydarzeniami z okresu II wojny światowej. Jeśli zatem lubicie fabularyzowane historie, które osadzone są w tamtych czasach, ale jednocześnie rozgrywają się w rzeczywistych miejscach, to nowy tom "Schroniska" powinien znaleźć się na waszej półce. Autor pod koniec wylicza, co jest oparte na faktach, a co jest wytworem jego wyobraźni, dzięki czemu można dodatkowo zaczerpnąć wiedzę na tematy historyczne.

Podczas lektury poznajemy różnorodnych bohaterów, a każdy z nich jest starannie zbudowany i posiada unikalną historię. Można ich sobie bez trudu wyobrazić dzięki temu, że Gortych buduje postaci, kładąc nacisk nie tylko na ich wygląd, ale również na to, w jaki sposób się wypowiadają i zachowują. Moim ulubionym bohaterem jest na przykład Jacek Węglorz, który po traumatycznym przesłuchaniu najbardziej martwi się tym, że dostał mandat za jazdę bez biletu. W ten sposób, mimo że w międzyczasie pojawiają się niepokojące doniesienia, które dowodzą, że nie jest on krystalicznie czysty, temu bohaterowi po prostu chce się kibicować.

W związku z tym na początku wszyscy faceci po prostu mi się mieszali i chwilami musiałam przekartkować rozdział, żeby ogarnąć, kto jest kim.

Nie sądziłam, że moja lista ulubionych pisarzy kryminałów do końca roku ulegnie zmianie, ale życie jest pełne niespodzianek. Sławek Gortych dołączył do tego grona i cieszę się, że mam okazję przez ten wakacyjny okres nadrobić jego pozostałe książki. Mam wrażenie, że seria "Schronisko" to powiew świeżości w świecie kryminałów, który jest skierowany dla miłośników historii przekazanej w interesującej formie. Jeśli zatem szukacie powieści, która pochłonie was podczas letnich wieczorów, to nie zastanawiajcie się i "Schronisko, które zostało zapomniane" bierzcie w ciemno.

O książkach czytaj w Spider's Web: