Trzynasta opowieść

Tak naprawdę o sukcesie tej niezwykłej powieści zaważył też jeszcze jeden, ale bardzo ważny czynnik. Chodzi o język jakiego użył pisarz; niezwykle plastyczny i kolorowy, można by rzec, że nawet soczysty w swoich opisach. Miało to swoje plusy i minusy, jednak to, co bolało mnie wtedy najbardziej, to straszne narzucenie wizji wydarzeń ze strony autora. Opisanie każdego szczegółu w niezwykle malowniczy sposób wiąże się z pewnymi ograniczeniami dla czytelnika w kwestii imaginacji ledwo przeczytanych zdań. Osobiście uwielbiam wyobrażać sobie pewne sceny z książek na kilka sposobów, zachowując przy tym oczywiście wszystkie dane podane przez pisarza. Jednak co zrobić, gdy autor zadbał dosłownie o wszystko i nie ma czego sobie wyobrażać? Na całe szczęście "Cień wiatru" okazał się tak ciekawą i nietypową książką, że klimat stworzony przez autora to chyba jedyna możliwa opcja jaka pasowałaby do fabuły, więc i możliwości tworzenia własnych wersji zdarzeń nie byłoby wiele.

Ten przydługawy wstęp wbrew pozorom ma duże powiązanie z książką, którą mam zamiar zaraz opisać. Z tyłu okładki, delikatnie przechyloną i dość fikuśną czcionką, napisane jest "Miłośnicy Cienia wiatru Zafona przeżyją jeszcze wspanialszą ucztę". Cóż, dla każdego kto przeczytał przywołany w tym niejakim manifeście tytuł, takie oświadczenie można zrozumieć na dwa sposoby: a) jako chęć sprzedania niezłego gniota lub b) idealne naśladownictwo mistrza wizualizacji jakim Zafon niewątpliwie jest. Mimo okresu egzaminacyjnego, ogromnej ilości nauki i zaliczeń przed ukończeniem kolejnego roku nużącej nauki, natychmiast przystąpiłem do lektury - nie żałuję, ale… pisanie, że Trzynasta opowieść jest jeszcze lepsza niż Cień wiatru jest przesadą, tak jak się obawiałem.

To, co niewątpliwie łączy oba te tytuły to cudowne opisy, obfitujące w całą gamę "kolorowych" słów, które niczym dobry pędzel z zestawem farbek, malują nam na kartce wszystkie wydarzenia. Jednak tych barw wcale tak wiele nie potrzeba, książka utrzymana jest w dość mrocznym świecie. Świecie pełnym tajemnic i niewyjaśnionych spraw, czyli w świecie, który idealnie nadaje się na opowieść jak ta.

Szkielet fabuły w obu tych książkach kręci się i zahacza o pisarzy, jednego nikomu nieznanego geniusza a w drugiej książce mowa jest o pisarce światowej sławy, płodną i kochaną przez miliony. Nie ważne w ilu egzemplarzach ich dzieła się sprzedały i na ile języków je przetłumaczono. Dla obu tych postaci pisanie to pewna forma ucieczki i przekazywania własnych słabości, nawet nie zawsze o tym wiedząc.

Trzynasta opowieść przedstawia nam młodą dziewczyną o imieniu Margaret, pomaga ona ojcu w antykwariacie - kolejne podobieństwo od Cienia wiatru - a w wolnym czasie zajmuje się pisaniem biografii… ludzi już nieżyjących. Jak twierdzi, lepiej ich rozumie i nie musi patrzeć im prosto w oczy by dowiedzieć się o nich wszystkiego. Pewnego dnia staje przed najtrudniejszym zadaniem jej życia; musi napisać biografie niezwykle sławnej pisarki - Vidy Winter, osoby która wymyśliła już setki opowieści swojego życia i każda była zmyślona. Dlaczego teraz ma być inaczej? Stan jej zdrowia nie pozwala na ciągnięcie tych gierek w nieskończoność. Wreszcie nadszedł czas, aby napisać ostatnią historię, taką która urzeknie czytelników nie bujnymi historiami a prawdziwością bijącą od początku do końca. Margaret przystępuje do pracy z pewnymi wątpliwościami czy aby nie została bohaterem kolejnej zmyślnej opowieści, z czasem jednak zdała sobie sprawę z powagi sytuacji i przeszłość Vidy stała się powoli jej własną.

Nie będę podawał tutaj całej fabuły z jej wszystkimi szczegółami, ale powiedzieć mogę bez najmniejszego zawahania, że to jest zdecydowanie najmocniejsza strona tego tytułu. Pełna zwrotów akcji i ciekawych wydarzeń. Kuleje natomiast forma. W sposobie przedstawienia świata Trzynastej opowieści widać wyraźną inspirację prozą Zafona. Jednak Diane Setterfield przedobrzyła z opisami ich siłą. O ile w Cieniu wiatru było to do przyjęcia i idealnie komponowało się z resztą powieści, tak tutaj nijak mi to nie pasuje. Straszne nagromadzenie różnego rodzaju środków stylistycznych, połączonych z pewną formą malowniczego słownictwa nie wyszła tytułowi na dobre.

Książka jest niewątpliwie dobra i wciągająca. Każdego wielbiciela angielskiej prozy powinna zadowolić, oferuje nam cudowną barwność opisów i świetną fabułę. Potrafi jednak czasami nużyć i irytować. Nie można puścić wodzy fantazji, aby ten niezwykły świat wyobrazić sobie na własny sposób. Szkoda, bo wtedy informacja o uczcie jeszcze większej niż w przypadku Cienia wiatru Carlosa Ruisa Zafona nie była by tylko zlepkiem pustych słów i zdaniem marketingowym.