10 najlepszych, animowanych teledysków w historii

Ikoniczny teledysk - jeden z pierwszych, zrealizowanych komputerowo, i symbol epoki wczesnego MTV. Klip pochodzi z 1985 roku. Sam utwór również aktywnie promował stację, gdyż jedną z częściej powtarzanych w tekście linijek jest "I Want My MTV" (co zresztą było również hasłem promocyjnym nadawcy przez jakiś czas).

Klip, podobnie jak teledysk Dire Straits, zrobiony został przez tego samego reżysera, Steve'a Barrona. Podobnie jak kawałek Dire Straits, również i klip a-ha pochodzi z 1985 roku. Numer jest kolejnym, wczesnym przykładem na wykorzstanie animacji w teledyskach. W tym przypadku mamy jednak do czynienia nie z animacją komputerową, a z animacją rotoskopową. Polega ona na zamianie filmu aktorskiego na film animowany, poprzez ręczne, klatka po klatce, odrysowywanie występujących na nim form. Klip otrzymał, w 1986 roku, aż sześć statuetek na jednej z pierwszych gal MTV Music Video Awards.

Kolejny klip z ery początków MTV, a dokładniej mówiąc - z 1986 roku. Interesujący teledysk, bo łączący w sobie kilka całkowicie odmiennych od siebie stylów animacji. Mamy tutaj animację poklatkową, animację z użyciem gliny, a także piksilację. Tak, "piksilację", nie "pikselizację" - piksilacja to rodzaj animacji poklatkowej, tyle że z wykorzystaniem ludzi. Polega na robieniu aktorom dużej ilości zdjęć podczas wykonywania najróżniejszych czynności. Nieznaczna zmiana pozy, pomiędzy jednym zdjęciem a drugim, pozwala stworzyć wrażenie ruchu - jednak dużo bardziej nierównego niż prawdziwy film, na swój sposób 'rwanego'. Artyzm tego teledysku nie przeszedł niezauważony - teledysk otrzymał w 1987 roku dziewięć (!) nagród MTV Video Music Awards - ustanawiając rekord, który po dziś dzień nie został przez nikogo pobity.

Klip, który musiał znaleźć się w tym zestawieniu. Debiutancki singiel Gorillaz - grupy grającej wyjątkowo zgrabne, zręczne i przyjemne dla ucha połączenie hip-hopu, oraz nieinwazyjnego rocka - Clint Eastwood, opatrzony został animowanym teledyskiem. Klip ten zaprezentował szerszym odbiorcom postaci z tego fikcyjnego kwartetu, który - jak się miało później okazać - był jedną z najbardziej popularnych grup w historii (i to mimo, że jej członkowie - tak naprawdę - istnieli tylko na papierze, a zespół sam przez długi czas nie dawał w ogóle koncertów). Za wizualną oprawę zespołu odpowiedzialny był Jamie Hewlett - obok Damona Albarna, znanego z britpopowego Blur, jedyny stały członek projektu. To właśnie też Jamie jest współreżyserem klipu, który czerpie zarówno z japońskiej tradycji animacji, jak i z zachodnich wzorców - i klipu, który krajobraz muzyki rozrywkowej przełomu tysiącleci zmienił na zawsze.

Hit sprzed wielu lat, stworzony przez duński duet, który okazał się być tak zwanym "cudem jednego hitu". Ich wkład w historię muzyki to jednak nie tylko rewelacyjny, taneczny kawałek, ale też klip - który dla projektu Junior Senior zrobił brytyjski kolektyw artystyczny, Shynola. Cały teledysk stylizowany jest na archaiczną, pełną ogromnych pikseli, 8-bitową animację - rodem z lat '80-tych XX. wieku.

Jeden z kilku klipów, jakie zrealizowano do tego kawałka na przestrzeni lat. Zdecydowałem się go jednak umieścić w zestawieniu na to, że - po pierwsze - jest niesamowicie klimatyczny, enigmatyczny, tajemniczy, ale i intrygujący jednocześnie. Pozornie jedynie luźno związany z samym klipem, stanowi, o czym nie wszyscy wiedzą - tak naprawdę - sprytny montaż fragmentów z kultowego, cyberpunkowego anime Ghost In The Shell. Film ten stał się w dużej części również i inspiracją do Matrixa Braci Wachowskich. Choć sam film nigdy nie miał nic wspólnego z utworem (i vice versa), połączenie tych dwóch w świadomości wielu dziś jest nierozerwalne. Poza tym, klip ten jest świetnym punktem startowym do zgłębiania historii ze świata, stworzonego przez Masamune Shirowa.

Kolejny klip utrzymany w stylistyce japońskich animacji - również, podobnie jak jedna z wersji King Of My Castle Wamdue Project, futurystyczny, i pełen odniesień do elementów z pogranicza cyberpunku, i science-fiction. Za ten klip odpowiada japoński twórca, Kazuhisa Takenouchi. Teledysk jest pierwszym epizodem całej sagi animowanych teledysków, kontynuowanej później, między innymi, w Aerodynamic; Digital Love; czy Harder, Better, Faster, Stronger. Wszystkie te teledyski zostały później zebrane w całość, i wypuszczone jako Interstella 5555: The 5tory of the 5ecret 5tar 5ystem - pełnometrażową animację, stanowiącą wizualne odwzorowanie albumu Discovery, z którego pochodziły utwory do których powstały animowane teledyski.

Klip, który opiera się na ciekawym koncepcie. Za taki bowiem niewątpliwie można uważać kreatywne wykorzystanie - używanych w psychologii klinicznej - tak zwanych "testów Rorschacha". Polegają one na zaprezentowaniu badanym osobom 10 tablic z plamami atramentowymi, i poproszeniu ich o ich zinterpretowanie. W teorii - bo w praktyce bywa z tym różnie, a testy od lat spotykają się z dużą ilością kontrowersji - interpretacje niekształtnych kleksów, dokonane przez ludzi poddanych badaniu, pozwalają wejść głębiej w ich psychikę i dostrzec pewne elementy - bądź schematy - jakie rządzą postrzeganiem przez nich otaczającego świata. W teledysku Gnars Barkley testy są dużo mniej złowieszcze, a kształty przypominają wokalistę projektu, Cee-Lo Greena, producenta Danger Mouse'a, a także stonogi, najrozmaitsze ptactwo, robactwo i insekty. No OK, może aż tak mocno mniej złowieszczy ten klip jednak nie jest. Dostał za to nagrody - dwie, MTV Video Music Awards w 2006, za Najlepszą Reżyserię i Najlepszy Montaż. Moim zdaniem - zasłużenie. Przekonajcie się zresztą sami, poniżej.

Aż chce się rzec: "Potrzeba matką wynalazków". Klip promujący Do For Love, drugi singiel z albumu R U Still Down? Remember Me, został nakręcony w rok po tragicznej śmierci rapera, który padł ofiarą walk pomiędzy raperami z Wschodniego, a tymi z Zachodniego Wybrzeża Stanów Zjednoczonych; walk, które wykraczały niestety już daleko poza ramy wyznaczone przez teksty bitewnych freestyle'i, i studyjnie nagrywanych piosenek. W zasadzie określenie "nakręcony" jest nie do końca trafne - klip został bowiem stworzony na przestrzeni zaledwie dwóch dni, pod koniec sierpnia 1997 roku - a 2Pac pojawia się w nim jako postać kreskówkowa, jak i bohater glinianej animacji. Sprytne wyjście z trudnej, i przykrej sytuacji - którego rezultatem jest całkiem fajny klip, mieszający dwie różne, odmienne od siebie, koncepcje animacji.

Klip, który przez wielu został zapomniany. Nie dziwi to w sumie, bo wyszedł przed laty, gdzieś kompletnie mimochodem - i to w czasach, gdy kontrowersyjna animacja stawiała dopiero swoje pierwsze kroki. Numer, nagrany przez jednego z niegdyś najgorętszych (i najbogatszych) raperów, Mastera P. - głównodowodzącego przedsięwzięciem medialnym spod znaku No Limit - pochodził z płyty Chef Aid: The South Park Album. To płyta, która promowała jeden z wczesnych odcinków serialu, który dziś jest już prawdziwą, globalną marką: South Park. Na potrzeby odcinka Chef Aid (14. odcinek 2. sezonu), w którym na pomoc jednemu z niegdyś głównych bohaterów, szkolnemu kuchcikowi Chefowi, przybywają z odsieczą najróżniejsze gwiazdy, nagrano kilka piosenek. Zdecydowano się później dołożyć do nich jeszcze kilka, nagranych przez znamienite osobowości - takie, jak choćby Wyclef Jean, Ozzy Osbourne, czy Sir Elton John - i wydać je jako płytę. Kawałek Kenny's Dead opowiada historię Kenny'ego, który kiedyś zwyczajowo umierał co odcinek. Na klipie zaś Kenny wyrusza do Las Vegas, gdzie jego los - najwyraźniej - się odwrócił, i szczęście zaczyna mu sprzyjać. Wygrane miliony, kobiety, alkohol… A na końcu i tak ginie.