Big Mouth - recenzja 8. sezonu. Wielki finał dojrzewania

Współczesna popkultura oferuje nam sporo zróżnicowanych produkcji, które w centrum akcji osadzają dojrzewających bohaterów, wkraczających w dorosłe życie i niespecjalnie świadomych tego, co ich czeka. Żyją i myślą stereotypami, nie zawsze postępują tak jak powinni, na czym tracą nie tylko oni sami, ale także ich najbliższe otoczenie. "Big Mouth", jakkolwiek nie byłby cringe'owy i przegięty, ma na swoim koncie pewne sukcesy - nieraz udawało mu się, pod płaszczykiem dość radykalnego humoru i pomysłowego konceptu Potworów Hormonów, przemycić jakąś mądrość względem współczesnego świata, karmiącego nas fałszywymi teoriami na temat piękna czy seksu.

W ósmej odsłonie powracamy do znanych nam bohaterów. Nick (Nick Kroll) ma kumpla o imieniu Andrew, tylko nie tego, którego znamy - ten pozbawiony seksualnej samokontroli (John Mulaney) został niedawno zamieniony na toksycznego dzieciaka z bogatego domu. Nowy etap w życiu Jessi (Jessi Klein) wypełniony jest przede wszystkim marihuaną i kiełkującą relacją z Camdenem - chłopakiem, z którym jest w szkolnej paczce. Missy (Ayo Edibiri) chce się znów bardziej otworzyć na ludzi, Matthew (Andrew Rannels) poszukuje odpowiedzi na pytania związane ze swoim nastawieniem do seksu, a Jay (Jason Mantzoukas) niezmiennie chaotycznie błąka się po świecie uczuć.

Po ośmiu sezonach można już odczuwać zmęczenie materiału. Swój kamyczek do historii dołożyły też "Zasoby ludzkie", spin-off opowiadający o biurowej rzeczywistości świata Potworów Hormonów. Teraz obserwujemy bohaterów na (już naprawdę) ostatnim etapie ich drogi dojrzewania, w którym niejako rozliczają się ze swoimi dotychczasowymi doświadczeniami i mierzą się z nadchodzącą przyszłością. Na przestrzeni serialu rozwijali się dość naturalnie, zdania o nich się nieraz zmieniały i to nie zawsze na dobre.

Sztandarowym przykładem takiej wizji twórców zdaje się być Nick - główna postać, którą początkowo pozycjonowano raczej jako pozytywną postać. Im dalej w las, tym coraz ciężej mu kibicować (zwłaszcza w tym sezonie za okrutny czyn wobec jednej z bohaterek), łatwiej zaś uwierzyć, że choć da się dostrzec w nim dobro, rzeczywiście będzie tym, kogo widzieliśmy w odcinku "z przyszłości" - toksycznym, bogatym i samotnym człowiekiem.

8. sezon "Big Mouth" jest całkiem sprawnie poprowadzony pod kątem fabuły. Jeden z najlepszych odcinków to ten, w którym bohaterowie otrzymują dość obrazową lekcję dojrzewania. Twórcy dość sprawiedliwie traktują w nim odmieniane już przez wszystkie przypadki dojrzewanie - zmiany w ciele potrafią przynieść zarówno ekscytację i dumę, jak i niezbyt pożądane procesy.

Ciekawie zmierzono się również z motywem pornografii i tego, jak wpływa ona na dojrzewający umysł. Poza tym, większość wątków otrzymuje dość satysfakcjonujące domknięcie, a pożegnanie z bohaterami ma w sobie sporo nostalgii (Missy rozmawiająca ze swoją "młodszą wersją") i ciepła (jeśli nie zabolało was serce, gdy bromance Andrew i Maury'ego oficjalnie się skończył, nie macie uczuć!). Dobrze, że postanowiono zostać ciut dłużej z Devin - zawsze uważałem, że ta postać jest zdecydowanie ciekawsza, niż wskazuje na to jej ekranowy czas. Mało było np. Matthew, ale i w jego przypadku ciężko mówić o poczuciu zawodu, podobnie z Jayem i Lolą - największą power couple tego serialu, która w tym sezonie dostarczyła sporo komediowych momentów.

Obsada głosowa w sporej części pozostaje niezmieniona, ale to dobrze. Moją osobistą faworytką jest Ayo Edibiri, która choć od niedawna podkłada głos Missy, robi to w niezwykle udany sposób. Poza Edibiri, stara gwardia trzyma się zacnie - piekielnie dobremu w swoim fachu Nickowi Krollowi, ale także Mulaneyowi, Klein, Mantzoukasowi, czy cudownie dostojnej Mayi Rudolph ciężko zarzucić cokolwiek. Polski dubbing jest bardzo porządnie dobrany - Mateusz Damięcki świetnie pasuje do osobowości Nicka, wysoki i balansujący na granicy pisku głos Kasi Łaskiej udanie koresponduje z naturą Missy, Robert Jarociński i Olga Omeljaniec bezbłędnie sprawdzają się jako Maury i Connie, niestety tego samego nie można powiedzieć o Jakubie Szyperskim wcielającym się w Matthew - zastąpienie nim Józefa Pawłowskiego po prostu się nie udało.

"Big Mouth" nie było, nie jest i nie będzie najlepszym serialem w historii Netfliksa, miało swoje świetne momenty, ale także chwile dość niskich i nieciekawych lotów. Serial nie popada w większą niż zwykle przesadę, udanie pokazał, że sprośna kreskówka potrafi bez wstydu i nadmiernej żenady opowiadać o cielesności, seksie, uczuciach czy zdrowiu psychicznym. Nie jestem w stanie ocenić, jakiej liczbie młodych odbiorców ten serial wypełnił braki w edukacji. Choć oczywiście nie powinno tak być, serial Krolla i spółki był, jest i będzie nieraz sprośną i obrzydliwą, ale też pełną ciepła i współczucia lekcją.

Więcej informacji ze świata kina przeczytacie na Spider's Web: