"Platforma 2": o co chodzi w zakończeniu thrillera sci-fi Netfliksa? Wyjaśniamy

„Platforma 2” może być w istocie filmem dezorientującym, bowiem nie sili się na wyjaśnienia każdej fabularnej zawiłości i pozostawia miejsce na snucie teorii i interpretacji. Sequel rozgrywa się, rzecz jasna, w tym samym uniwersum i - w większości - w tym samym koszmarnym więzieniu, opiera się też na podobnych koncepcyjnych założeniach. Oto każdego dnia platforma wypełniona po brzegi żywnością zjeżdża w dół, a goszczący na kolejnych poziomach osadzeni mogą zebrać z niej tyle jedzenia, ile zdążą. Teoretycznie jest go wystarczająco dużo, by nakarmić mieszkańców każdej celi, ale tylko wówczas, jeśli wszyscy będą trzymać się konkretnego produktu spożywczego, o który poprosili przed zamknięciem. Problem w tym, że nikt tego nie robi - więźniowie na wyższych poziomach napełniają brzuchy, podczas gdy tym na dole nie zostaje niemal nic.

W nowym filmie wprowadzono jednak nowy system, który ma sprawić, że każdy będzie miał co jeść: dany osadzony może spożywać tylko swoje jedzenie i nic innego. Każdy, kto złamie to „prawo”, zostanie ukarany. Im więcej czasu główna bohaterka - Perempuan - spędza w więzieniu, tym bardziej przekonuje się, jak brutalne jest to prawo.

Tymczasem więźniowie dzielą się na grupy lojalistów i barbarzyńców - ci pierwsi chcą działać solidarnie i się nie przejadać, a ci drudzy stawiają na pierwszym miejscu własne przetrwanie i jedzą tyle, ile chcą. Perepuan początkowo popiera solidarność, jednak koszmary, których staje się świadkiem, zmuszają ją do zmiany stron.

Jednym z istotnych faktów dotyczących filmu jest ten, że wbrew pozorom wcale nie jest sequelem. Znany z „jedynki” Trimagasi powraca, a na podstawie jego słów możemy wywnioskować, że wydarzenia z 2. filmu rozpoczynają się na około rok przed akcją oryginału. Przejdźmy teraz do interpretacji, które, podkreślę, nie muszą być jedynym słusznym i właściwym sposobem odczytania filmów.

Pod koniec filmu przywiązana do stosu zwłok Perempuan schodzi na poziom 333. To ma być ostatni poziom wieży, ale kobieta zmierza dalej. Znajduje tam chłopca. Wówczas staje przed tragicznym wyborem - może albo działać egoistycznie i uciec na powierzchnię, albo zaryzykować życie, by ochronić dziecko przed okrucieństwami więzienia. Po przypomnieniu sobie własnych czynów z przeszłości (powodowana poczuciem winy za nieumyślne spowodowanie śmierci syna swojego chłopaka), wybiera to drugie.

Nie jest to powiedziane wprost, ale wydaje się pewne, że Perempuan umiera. Podczas próby uratowania dziecka uderza głową o beton, tracąc po drodze dużo krwi.

Gdy kobieta wchodzi w ciemność, gdzie czekają na nią inne martwe postacie, słyszy, że „tylko oni mogą iść w górę” - tak mówi jej kobieta, mając na myśli dziecko. „Twoja podróż dobiegła końca, ale on będzie miał kolejną szansę”. Biorąc pod uwagę, że drugi martwy współwięzień Perempuan, Zamiatin, również tam jest, wydaje się, że czarna pustka pod więzieniem jest metaforą śmierci i/lub sumienia. W prawdziwym życiu Perempuán umarła, ale jej misja uratowania dziecka i odpokutowania za grzechy przeszłości zakończyła się sukcesem. Odkupiła winy, lecz nie ma szans odzyskać doczesnej wolności.

W scenie w połowie napisów końcowych wielu więźniów schodzi na dno więzienia z różnymi dziećmi. Scena ta najwyraźniej podkreśla, że ​​podczas gdy wielu nadal cierpi w celach, niektórzy odkupują winy, ratując dzieci na poziomie 333. Pokazuje również, że Władza umieszcza nowe dziecko na poziomie 333 co miesiąc. Ta sekwencja może również sugerować, że Władza zbudowała wiele podobnych pionowych więzień na całym świecie, gdzie każde jest poddawane powszechnym cyklom tych samych eksperymentów społecznych. Chociaż cel tych testów pozostaje niejasny, wydaje się, że Władza wcale nie chce zachęcać do solidarności wśród więźniów. Zamiast tego pragnie tylko obserwować, co prowadzi ich do solidarnego działania. Mówiąc prościej, więźniowie są jedynie szczurami laboratoryjnymi, dzięki którym administracja ma zrozumieć tajniki ludzkich zachowań - prawdopodobnie dlatego, że chce wdrożyć swoje odkrycia w prawdziwym świecie, aby całkowicie przejąć kontrolę. Jak pokazano w zakończeniu, dzieci również są jedynie pionkami w tym eksperymencie. Fakt, że Władza nie oszczędza nawet najmłodszych, podkreśla, jak daleko może się posunąć, by sprawować kontrolę nad masami.

Czytaj więcej:

Jeśli zatem całą tę dystopię postrzegamy jako wypaczony eksperyment społeczny, zakończenie podkreśla, że ​​Władza zachowuje kontrolę niezależnie od tego, czy więźniowie z dołu wyślą dzieci na Poziom 0. Ci powyżej wciąż będą kontynuować intrygi i plany, by kontrolować osadzonych i realizować swoje cele. Jednocześnie obraz przypomina, że nic nie zmieni się na lepsze, o ile nie zmienią się kreatorzy obecnego systemu.

Ponieważ wiele postaci, takich jak Perempuan i Goreng, ostatecznie akceptuje swoje grzechy i poświęca się, aby uratować dzieci, ich odkupienie równoważy poczucie beznadziei, którym więzienie wydaje się przesiąknięte. W obu filmach więzienie stanowi zatem również coś w rodzaju czyśćca dla bohaterów - mogą oni zejść niżej do piekła i się oczyścić, albo dalej cierpieć i żałować. Wiele postaci, takich jak Perempuan i Goreng, ostatecznie akceptuje swoje grzechy i poświęca się, aby uratować dzieci - są oni światełkiem w tunelu, dowodem na to, że nigdy nie jest się do końca straconym, że każdego stać na nieegocentryczny poryw serca, nawet jeśli ostatecznie w szerszej skali miałby być on pozbawiony znaczenia.

Tytuł filmu: Platforma 2
Rok produkcji: 2024
Czas trwania: 1 godz. 31 min
Reżyser: Galder Gaztelu-Urrutia
Aktorzy: Milena Smit, Hovik Keuchkerian, Natalia Tena, Óscar Jaenada
Ocena IMDb: 5,0/10