Myśli i modlitwy kieruję do tych, którzy włączą nowy hit Netfliksa. Ten hiszpański horror straszy nudą

Scenarzysta Jorge Guerricaechevarria nie przejawia wygórowanych ambicji. Zamiast silić się na jakąkolwiek oryginalność, stawia na sprawdzone i wyświechtane klisze fabularne. Udaje, że ma nam coś do powiedzenia, podczas gdy do punktu kulminacyjnego zmierza po linii najmniejszego oporu. Korzysta przy tym z przejrzystych metafor, od których oczywistości można oślepnąć. Mury klasztoru mają więc powstrzymywać straszliwą tajemnicę przed wydostaniem się na światło dzienne, a habit uciskać drzemiące w ciele żądze. Może i jest tanio, ale za to leniwie.

Z hiszpańskimi produkcjami Netfliksa mam zazwyczaj ten problem, że za bardzo rozpinają się między kinem gatunkowym a społecznie zaangażowanym, przez co same nie wiedzą, czym chcą tak naprawdę być. "Siostra śmierć" to nie jest ten przypadek. Twórcy od początku do końca stawiają na horror i nadają filmowi tożsamość przeciętnego straszaka. Dlatego w scenie otwierającej oglądamy krótką kronikę z okresu wojennego, a potem ten rozliczeniowy pazur gdzieś zanika, aby powrócić w ostatnim akcie. Co się dzieje w międzyczasie? Poznajemy siostrę Narcisę, która w młodym wieku doznała cudownego objawienia. Teraz zamierza nauczać dziewczęta w dawnym klasztorze. Niby wszystko idzie, jak trzeba, ale już podczas pierwszej lekcji słyszy głosy.

O innych hiszpańskich tytułach Netfliksa poczytasz więcej na Spider's Web:

Gdy ściany zaczynają grać z Narcisą w wisielca, a uczennice z przerażeniem wspominają Dziewczynkę, mającą straszyć w klasztorze, dostajemy sygnał, że coś się dzieje. Nasze obawy zaraz zostaną potwierdzone, bo twórcy rzeczywiście sięgają po narracje rodem z j-horrorów i ich amerykańskich remake'ów, które były modne jakieś 20 lat temu. Stojący za kamerą Paco Plaza zmusza więc główną bohaterkę, aby powoli odkrywała, do jakiej tragedii doszło w przeszłości i kto ponosi za nią odpowiedzialność. Reżyser grozę swojego filmu opiera więc na klimacie.

I rzeczywiście w kamerze Daniela Férnandeza-Abelló klasztorne korytarze i nawet kaplice prezentują się złowieszczo. Jakby kryło się w nich niebezpieczeństwo, a o jego obecności daje nam znać niepokojąca muzyka. Atmosferę wszechogarniającej grozy niweczą jednak dialogi o niczym. Mają one usypiać czujność widzów, aby za sprawą krwawych twistów w ramach puent nadać opowieści waloru szoku. Specjały podawane przez tajemniczą zakonnicę zamieniają się w ludzkie oczy, a różaniec staje się raniącym narzędziem. Ale... UFFF, to tylko sen głównej bohaterki. To rzeczywiście działa, ale tylko za pierwszym razem. Za drugim, trzecim i kolejnym ciężar emocjonalny gdzieś wyparowuje, bo już zdajemy sobie sprawę, że te brutalne wydarzenia nie będą miały konsekwencji w świecie realnym. Aż przykro się robi, patrząc, jak za pomocą powtarzanych zabiegów twórcy próbują wycisnąć z pustego scenariusza jakiekolwiek emocje.

Cały film jest jak myśli i modlitwy w czasie, gdy potrzebne są zdecydowane działania - bezskuteczny. Straszny okazuje się tu jedynie bałagan. To oczywiście opowieść o wyparciu, ale nawet najprostsze skojarzenia nie wybrzmiewają jak należy. Parę scen z samobiczowaniem i krzykiem głównej bohaterki to za mało, aby przerobić temat represji cielesnych potrzeb. Kryzys wiary? Ginie niezauważony w bełkocie o próbie adaptacji w opresyjnym środowisku. "Siostra śmierć" stoi przez to na tym samym poziomie, co wszystkie horrory, które dystrybutorzy zazwyczaj wpychają na siłę do kinowego repertuaru, aby wypełnić luki między widowiskiem Marvela, a blockbusterem z Tomem Cruise'em. W finale produkcja potrafi nieco rozbudzić, ale do tego czasu sprawdza się co najwyżej jako lek na bezsenność.

"Siostra śmierć" zanudzi was na platformie Netflix.