Cudowny chłopak doczekał się spin-offa. Nowy film na Prime Video nie jest tym, czego się spodziewałem

„Cudowny chłopak. Biały ptak” jest powiązany z obrazem z 2017 r. poprzez postać Juliana, granego przez Bryce'a Gheisara. W pierwszym filmie Julian był jednym z uczniów, którzy nie akceptowali głównego bohatera, Auggiego. W „Białym ptaku” jego historia zostaje rozwinięta.

Po wydarzeniach z pierwszego filmu Julian zostaje usunięty ze szkoły za niekoleżeńskie traktowanie Auggiego. W nowym liceum czuje się wyobcowany i nie potrafi nawiązać relacji z rówieśnikami. Jego babcia, Sara (w tej roli Helen Mirren), postanawia podzielić się z nim poruszającą historią swojej młodości we Francji podczas II wojny światowej. Opowiada o tym, jak jako młoda Żydówka była ukrywana przez rodzinę chłopca o imieniu Julien. 

Badając zachowania wnuka, Sara zauważa upartą niechęć do przyznania się do winy i pragnienie dopasowania się do szkoły poprzez bycie po prostu „normalnym”, co jego zdaniem oznacza bycie pomiędzy: ani podłym, ani miłym. Kobieta sprzeciwia się tej perspektywie - decyduje się zilustrować znaczenie życzliwości poprzez ujawnienie swej trudnej przeszłości, o której zazwyczaj niechętnie wspomina.

Jak nietrudno się domyślić, narracja jest prowadzona w formie retrospekcji; starsza Sara (Helen Mirren) dzieli się wspomnieniami o swojej młodości z wnukiem Julianem, próbując nauczyć go empatii i zrozumienia. Z założenia obraz jest zatem opowieścią pouczającą; podobne założenia w przypadku filmów skierowanych również do starszych widzów często skutkują męczącymi wydmuszkami opartymi na łopatologicznym dydaktyzmie i banalnym umoralnianiu. Na szczęście Forsterowi i scenarzyście Markowi Bombackowi udało się przekuć te założenia w coś ambitniejszego. Ten pierwszy twórca wykazywał się już zresztą w przeszłości umiejętnością moderowania bardziej manipulacyjnych lub przesłodzonych aspektów popularnego, ale nieco zbyt wypłaszczonego źródła - tak, by przekształcić je w coś bardziej pełnowymiarowego i ludzkiego.

Choć można by się tu przyczepić do niektórych bardziej uproszczonych elementów fabuły, ostatecznie ten naprawdę przenikliwy rzemieślnik osiągnął satysfakcjonujący wszystkich efekt: zwarty, spójny, nieinfantylny i nieprzerysowany obraz trafiający w emocjonalne nuty: odpowiednio poruszający i inspirujący. Okej, sporadycznie uderza w tony ździebko kaznodziejskie, banalnie sentymentalne, jednak całościowo przekuwa opowieść w bardziej uniwersalną, nieprzeznaczoną wyłącznie dla nastolatków.

Snuje ją w nieśpiesznym, ale wystarczająco trzymającym w napięciu tempie; absorbuje, unikając nadmiaru melodramatu. Z gracją zwraca uwagę na to, co ważne, a często bagatelizowane lub wręcz odrzucane, przy okazji wzywając do czujności względem rosnących tendencji faszystowskich. Podczas gdy sama historia zachowuje względnie przyjazny dla młodszych odbiorców (utożsamiając tyranię z codziennym zastraszaniem), sposób jej opowiadania wykracza poza młodzieńcze tonacje, by trafić do odbiorców w każdym wieku. Na szczęście: nie trywializując Holokaustu.

Czytaj więcej o nowościach w streamingu:

„Biały ptak" to emocjonująca opowieść o sile ludzkiego ducha, odwadze i znaczeniu empatii, przypominająca przy okazji, jak historie z przeszłości mogą wpływać na nasze postrzeganie świata i relacje z innymi. Nietandetna promocja życzliwości i ludzkiej dobroci w obliczu najtrudniejszych wyzwań. Wątpię, by podobne filmy kiedykolwiek straciły rację bytu.