„Eternal”: recenzja filmu. Już dawno nikt tak pięknie nie pytał: co by było, gdyby?

Jasne, trudno porównać do siebie te dwa obrazy. „Synowie Danii” to skupiony na organizacji terrorystycznej dreszczowiec, tymczasem „Eternal” to intymny dramat osadzony na tle fantastycznonaukowym. A jednak można już chyba przyznać, że Salim sprawnie operuje różnymi konwencjami, tonami (to znaczy - formą emocjonalnego ciężaru) i tematami.

Tym razem twórca pochyla się nad dwójką zakochanych. Na początku filmu trzęsienie ziemi otwiera ogromną szczelinę w dnie oceanu, podnosząc temperaturę wody, destabilizując tektoniczne płyty, zmieniając pole elektromagnetyczne (a zatem: przyśpieszając zmiany klimatyczne) i tak dalej. Wygląda na to, że ludzkość od końca świata dzieli zaledwie kilka dekad. W efekcie niektórzy stawiają na hedonizm, a inni próbują znaleźć rozwiązanie.

Klimatolog Elias (w tej roli Simon Sears), który zajmuje się ochroną środowiska, zakochuje się w 21-letniej aspirującej wokalistce, Anicie (wciela się w nią duńska gwiazda muzyki, Oh Land). Okazuje się jednak, że w krytycznym momencie decyzyjnym, gdy musi wybrać między miłością a pracą, Elias wybiera to drugie - kobieta zachodzi w ciążę, a nasz naukowiec otrzymuje stypendium w MIT i nie chce, by cokolwiek odciągnęło go od misji ratowania planety. Przeprowadza się do USA, by po latach - jako doświadczony kapitan naukowego okrętu podwodnego - przewodzić misją zatkania szczeliny. Po latach, podczas jednej z misji, gdy zbliża się do pęknięcia, doświadcza wizji tego, jak mogłoby wyglądać teraz jego życie, gdyby podjął inną decyzję.

Nie dajcie się zwieść - choć brzmi jak smętny, wtórny melodramat, „Eternal” ma do zaoferowania znacznie więcej. Jasne, momentami bywa przesadnie sentymentalny, całość jest przydługa, a kwestie „naukowe” nie mają zbyt wiele wspólnego z nauką; zdecydowanie więcej tu „fiction” niż science”. Na szczęście twórca nie stara się wymyślać „racjonalnych” wyjaśnień dla tego festiwalu surrealistycznych wydarzeń - ich przyczyny nie mają bowiem najmniejszego znaczenia dla tej złożonej z trzech rozdziałów opowieści i jej wydźwięku.

Salim łączy mistyczne zjawiska i ekologiczny kryzys, by zabrać nas do wszechświata czasowych paradoksów, zanurzyć w egzystencjalnych rozważaniach. Posilając się chwytami znanymi z innych filmów SF, nadaje tej kameralnej opowieści bardzo ludzki wymiar; skupia się na miłości, tej wiarygodnej, prawdziwej, nieidealizowanej, oraz na błędach, które dla niej, przez nią albo mimo niej popełnimy. Tematykę możliwości stania się kimś innym, nowym, eksploruje z wyczuciem, ciekawością i empatią. Zastanawia się nad pojęciem czasu i nad tym, jak cenny się staje - potrafi przecież umknąć w mgnieniu oka; to, co niegdyś wydawało się osiągalne, może na zawsze zniknąć. Młodość, w której był czas na wszystko, zostaje wyparta przez wiek średni - temu zaś bliżej do żalu niż niezliczonych możliwości. 

Klaustrofobiczne, podkreślone czerwonymi i zielonymi odcieniami przestrzenie, świetne występy obsady i narracja jedynie wzmacniają poczucie obcowania z niedużym, ale intensywnym emocjonalnie obrazem. Bardzo uniwersalnym i melancholijnym, co sprawia, że może nie być propozycją na każdy moment i każdy nastrój. Nie każdy widz go poczuje, ale warto spróbować - bo gdy trafia, to bez pudła.

Film Eternal jest już wyświetlany w polskich kinach.

Czytaj więcej o filmowych i serialowych nowościach w Spider's Web: