Widzieliśmy dreszczowiec od twórcy kultowych horrorów. Gra w nim Anna-Maria Sieklucka

Nowy dreszczowiec twórcy kultowych już horrorów omija polskie kina i trafia od razu na VOD. Anna Maria Sieklucka próbuje w nim kusić i uwodzić, jak przystojnego Włocha w "365 dniach". Jak jej idzie? Tak jak całemu "Pokuszeniu" wzbudzanie jakichkolwiek emocji: wcale.

Rafał Christ

19.09.2025 19:02

OCENA :

3/10

REKLAMA

Neil Marshall to jeden z tych twórców, których karierę da się przedstawić za pomocą równi pochyłej. Zaczął bardzo dobrze, bo jego "Dog Soldiers" i "Zejście" złotymi zgłoskami zapisały się w zbiorowej świadomości fanów horrorów. Potem przyszła seria coraz słabiej ocenianych filmów ("Doomsday", "Centurion", "Hellboy"). Sytuacja stała się katastrofalna, ale się nie poddawał. Tym bardziej że poznał swoją obecną żonę i teraz razem piszą scenariusze, on je realizuje, a ona w nich gra. Ale! Zamiast stymulować się artystycznie, jak Gena Rowlands i John Cassavetes, przypominają Madonnę i Guya Ritchiego.

Ich wspólne projekty są coraz to gorzej przyjmowane przez krytykę i fanów, ale oni zdają się tego nie zauważać, a przynajmniej się tym nie przejmować. Przepracowują kolejne ulubione konwencje. Po horrorze ("Klątwa młodości", "Narodziny zła") i kinie akcji "Księżnej" przyszedł czas na złożenie hołdu giallo. Szkoda tylko, że "Pokuszenie" wygląda, jakby w ramach researchu pominęli "Ptaka o kryształowym opierzeniu" czy "Głęboką czerwień", skupiając się na późnych filmach Dario Argento.

"POKUSZENIE" OBEJRZYSZ NA:

POKUSZENIE

Cineman

REKLAMA

Pokuszenie - recenzja dreszczowca

Fascynację formułą włoskich kryminałów, które rozkwitały na przełomie lat 60. i 70., widać już w pierwszej scenie. Zabójstwo mężczyzny pod prysznicem dokonujemy w niej razem z morderczynią, jak się za chwilę okaże, w obcisłym i błyszczącym wdzianku. Ujęcia z perspektywy pierwszej osoby, lateks i erotyczne napięcie - tym żywiło się giallo. Marshall zaczyna więc całkiem nieźle, aby za chwilę zepsuć dobre wrażenie, przerzucając swoją uwagę na detektywkę wygłaszającą sztywne kwestie do swojego przełożonego/ojca.

Na szczęście śledztwa policyjnego dużo w "Pokuszeniu" nie ma, bo giallo podważało zaufanie do instytucji państwowych, przez co służby zazwyczaj okazywały się bezużyteczne. Tak samo tutaj detektywi są ośmieszani, kłócą się i wydają nieudolni. Ciągle gonią intrygę, ale ona jest od nich szybsza, choć przecież rozwija się powoli. Akcja podąża za Evie (Anna-Maria Sieklucka), która przybywa na Maltę, aby zaopiekować się posiadłością swojego ojczyma. Na miejscu poznaje wyzwoloną złodziejkę Diane (Charlotte Kirk). Śledząc relację głównych bohateek, Marshall jak najdłużej i jak najdokładniej stara się przyglądać ich roznegliżowanym ciałom.

Oczywiście, reżyser pojmuje konwencję giallo przez jego główne atrakcje - seks i przemoc. Dlatego Evie i Diane kiedy tylko mogą zażywają kąpieli słonecznych, po domu w najlepszym razie chodzą w majtkach i crop topach i nieraz oddają się uciechom cielesnym z partnerem lub w pojedynkę. Przez lubieżne spojrzenie kamery film traci jednak to, co włoską formułę zawsze wyróżniało najbardziej. Pod względem zmysłu wizualnego Marshall swe skrzydła najbardziej (choć wciąż na jakieś 50 proc.) rozwija w scenie balu maskowego, w zamyśle gorącej niczym orgia w "Oczach szeroko zamkniętych". Bawi się kolorowym oświetleniem, które intensywnymi barwami oblepia wijących się w tańcu ludzi, dając nam namiastkę barokowego przesytu. Przez resztę czasu najbardziej estetycznym doświadczeniem jest całkowicie nieuzasadniona fabularnie rozmowa głównych bohaterek o seksie, podczas opalania się nad basenem.

O ile z seksem Marshall jeszcze sobie radzi, o tyle z przemocą ma problem. Do Lucio Fulciego mu daleko, ale stylizuje ją, jak tylko może. Potrafi ją bowiem fetyszyzować, bo zdarza mu się pokazywać podrzynanie gardła na zbliżeniach i w zwolnionym tempie. Ale kiedy indziej całe - dłuższe niż podpowiadałby zdrowy rozsądek = szlachtowanie ofiary obserwujemy na chłodno, z dystansu, bez cięć i całkowicie statycznie, ewentualnie z powolną panoramą kamery - jakbyśmy mieli się czuć zmuszani do patrzenia na krwawe obrazki. W tym momencie reżyser nie próbuje nas już nimi fascynować, a torturować. Gubi przez to konsekwencję w ich prezentowaniu. Z "Pokuszenia" trudno więc wyłuskać spójną strategię artystyczną.

Formalnie film w ogóle się ze sobą nie klei. Nie oszukujmy się: giallo było kiczowate i się tego nie wstydziło. A Marshall z wyczuwalnymi rumieńcami na twarzy sięga po jedną tandetną transfokację. Z tego względu najlepiej widać, że nie tyle serwuje nam pastisz włoskiej formuły, co odziera ją z uroku. "Pokuszeniu" brakuje luzu Hellene Cattet i Bruna Forzaniego, którzy ją wręcz fetyszyzowali w "Amer" czy "Dziwnym kolorze łez twojego ciała" (swoją drogą duet rozsmakowuje się też w innych italiańskich konwencjach - w "Niech ciała się opalają" na warsztat wziął poliziotteschi, a w zmierzającym do naszych kin "Błysku diamentu śmierci" odświeża eurospy).

"Pokuszenie" to film opowiadany całkowicie na poważnie, z artystycznym napięciem i pretensją. Dlatego Marshallowi udaje się tylko jedna rzecz, którą giallo miało opanowaną do perfekcji. Przynudzając, czyli niekoniecznie tak, jakby sobie tego życzył, skutecznie usypia naszą czujność przed zbliżającym się finałem swojej opowieści, kiedy to zgodnie z zasadami formuły wszystkie ukrywane wcześniej traumy, obsesje i żale muszą znaleźć swoje ujście. Na koniec film nieco się ożywia, ale jest już za późno. Ostatnia kwestia, jaka w nim pada to "zero fucks given". Trudno byłoby znaleźć lepsze podsumowanie emocji, jakie cała produkcja może w widzach wzbudzić.

Więcej o filmach poczytasz na Spider's Web:

REKLAMA