Twórcy "Rodu smoka" chcą obrzydzić fanom Daemona? Uprzedzam: to się może źle skończyć

Uwaga: w tekście znajdziecie spoilery dotyczące postaci Daemona Targaryena z ostatnich odcinków "Rodu smoka".

Dołącz do Disney+ z tego linku i zacznij oglądać głośne filmy i seriale.

Wygląda na to, że zdecydowana większość fanów jest zadowolona z "Rodu smoka" - przynajmniej na razie. Miłośnicy prozy George'a R.R. Martina przekonują, że większość wprowadzonych do fabuły zmian wyszła opowieści na dobre. Pochwały padają zwłaszcza w kierunku króla Viserysa oraz uczłowieczenia Rhaenyry i Alicent, których relacje i motywacje pogłębiono. Sam jestem zdania, że to naprawdę dobra droga - nie miałem najmniejszej ochoty oglądać perypetii kolejnych wersji Cersei Lannister. Podoba mi się również koncepcja drobnego konfliktu między Ottem a jego córką, którzy mimo wspólnych interesów preferują (póki co) odmienne metody.

Niestety, nie jest idealnie. Na etapie tworzenia scenariusza podjęto kilka decyzji, które zdecydowanie nie wyszły produkcji na dobre. Jedną z nich jest, rzecz jasna, niesławna już finałowa scena z 9. odcinka. Za scenariusz do tego oraz 6. epizodu odpowiada Sara Hess, współproducentka "Rodu smoka", krytykowana ostatnio za niepotrzebne efekciarstwo i dość kontrowersyjne wypowiedzi. Dotyczą one stosunku fanów do postaci Daemona Targaryena.

Daemona Targaryena nie sposób nazwać postacią pozytywną. Sam Martin dość czule nazwał go Księciem Łotrzykiem; jasne, to wybitnie uzdolniony wojownik i jeden z najlepszych jeźdźców smoków, ale przy okazji cwaniak, oportunista, kłamca i zabijaka. W oryginale miał dość sprzeczne podejście do władzy - z jednej strony chciał zasiadać na Żelaznym Tronie i uważał siebie za prawowitego następcę brata, z drugiej zaś niekoniecznie był zainteresowany samym rządzeniem.

Nie unikał alkoholu, hazardu i prostytutek. Wprowadził złote płaszcze i surowe kary, dzięki którym przestępczość w mieście znacząco spadła. Serial pokazał nam, jak bezlitośnie obchodzi się z tymi, którzy złamią prawo. Zamordował własną żonę i wykradł smocze jajo. Mimo tego trudno z nim choć trochę nie sympatyzować - ma cięty język, jest zabawny i charyzmatyczny (to, rzecz jasna, zasługa czarującego Smitha), a poza tym opowiedział się po stronie, której kibicuje większość: wspiera Rhaenyrę.

Z drugiej strony Daemon potrafi też rozjaśnić niemal każdą interakcję, w której bierze udział. Okazało się jednak, że wspomnianej współproducentce i scenarzystce, Sarze Hess (która będzie pracować również przy 2. sezonie produkcji) oraz reżyserce 9. epizodu, Clare Kilner, nie mieści się to w głowach. Dały temu wyraz w poniższych wypowiedziach:

Jasne, trochę to rozumiem. Daemon zdecydowanie nie jest wspaniałą i dobroduszną jednostką, w związku z tym bezkrytyczna fascynacja jego osobą może dziwić. Z drugiej - przecież to właśnie moralnie niejednoznaczne postacie charakteryzują prozę Martina i to właśnie takie postacie budzą w nas największą ciekawość. W związku z powyższym jestem szczerze zaskoczony tego typu wyznaniami - byłem przekonany, że serialowy Daemon pisany jest właśnie tak, by fascynować szarością, dualizmem swojej natury.

Tymczasem może się wydawać, że grono twórców ma w planach zawzięte demonizowanie tej postaci i skupienie się na jego mroczniejszym obliczu. Wskazuje na to na przykład celowe usunięcie sceny, w której Targaryen ściska swoje dzieci po śmierci Laeyny. Sugeruje to również decyzja o realizacji sceny zabójstwa poprzedniej żony (Martin nigdy nie potwierdził w "Ogniu i krwi", że Łotrzyk był w nie zamieszany) czy powyższa zapowiedź finału.

Niestety, wygłaszając podobne komentarze, twórczynie tracą przychylność sporej części fanów. Z jednej strony pomysłowo wzbogacają charaktery i pobudki Rhaenyry i Alicent, z drugiej zaś zdają się dążyć do pozbawienia Daemona jaśniejszych odcieni. Domyślam się, rzecz jasna, że przytoczone wypowiedzi dotyczą przede wszystkim psycho-fanów i fanek zakochanych po uszy w postaci, która zrobiła sporo złego (o niedorzeczności tej sytuacji pisaliśmy już jakiś czas temu). Mam jednak nadzieję, że zamiast skupiać się na demonizowaniu, twórczynie pozwolą Daemonowi naprzemiennie pokazywać swoje najlepsze i najgorsze cechy, nie spłycając go do roli ostatecznego, nudnego egoisty.