Love story, jakiego potrzebowaliśmy. Ten polski film podbijał kina, a teraz Netfliksa

Robert (Ignacy Liss) to ceniony fotograf, którego czeka świetlana przyszłość. Choć wydawałoby się, że młody gwiazdor fotografii ma wszystko - kwitnącą karierę, pieniądze, talent i rosnącą sławę - to mimo tego jawi się on jako smutny i introwertyczny mężczyzna. Jego nastawienie zmienia się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, kiedy przypadkiem na jednej z sesji zdjęciowych poznaje Agatę (Matylda Giegżno). Robert postanawia skontaktować się z dziewczyną, chcąc zaproponować jej kolejny dzień na planie zdjęciowym. Kiedy spotyka się z Agatą niedługo później, z zaskoczeniem odkrywa, że jest ona niewidoma.

Z czasem okazuje się, że dziewczyna nie tylko pracuje z młodzieżą w ośrodku wychowawczym, ale rozwija również swoją pasję, jaką jest nurkowanie. Pełna życia i radości Agata staje się iskierką nadziei dla ponurego Roberta, który wciąż leczy rany po tragedii z przeszłości. I, faktycznie, może brzmieć to jak początek melodramatu i typowego wyciskacza łez, który wyciąga kartę niepełnosprawności, by zagrać na emocjach widzów, ale w rzeczywistości wcale tak nie jest. "Światłoczuła" to historia miłosna, o którą nie prosiliśmy, ale była nam potrzebna.

"Światłoczuła" nie bierze widzów pod włos, próbując wzbudzić w nich współczucie. Film Tadeusza Śliwy wcale nie sili się na opowiedzenie historii wielkiej miłości, wręcz przeciwnie - to opowieść o dwójce zwyczajnych ludzi, którzy po prostu chcą kochać i być kochanymi. Jednocześnie pokazuje również, że każda relacja ma swoją cenę: "Łatwa miłość to żadna miłość" - mówi jedna z bohaterek.

Historia Agaty i Roberta wymyka się utartym schematom, stereotypom i wyświechtanym rozwiązaniom. Robert nie jest przedstawiony jako bohater, który w jednym momencie chce podporządkować całe swoje życie niepełnosprawnej osobie, z kolei w przypadku Agaty można czasem zapomnieć, że dziewczyna jest niewidoma - na pierwszym planie obecne są bowiem jej silny charakter i mocna osobowość.

Oprócz tego wszystko jest przedstawione w sposób autentyczny, dzięki czemu my, jako widzowie, możemy wczuć się w sytuację obydwu stron. Jeśli chodzi o Roberta, to w bohater w zasadzie nie wie, jak zachować się w stosunku do osoby niewidomej i, faktycznie, w kilku momentach zdarza mu się nieświadomie palnąć, że pokaże Agacie zdjęcia. Każda taka sytuacja przedstawiona w filmie sprawia, że łatwo jest w tę historię uwierzyć - niemożliwym jest wyzbycie się językowych przyzwyczajeń i komunikowanie się, jakby słownik poprawności politycznej miało się w małym paluszku.

Jeśli chodzi natomiast o Agatę, to dzięki scenom z gwarem miasta możemy nawet w minimalnym stopniu postawić się na jej miejscu, aby zrozumieć, w jaki sposób odbiera (nie zawsze przyjemne) sygnały z zewnątrz. Ale właśnie - tak jak wspomniałam wcześniej - przez to, że to jej osobowość została postawiona na pierwszym miejscu, to niepełnosprawność zeszła na dalszy plan. Mniej interesuje nas to, w jaki sposób straciła wzrok, a bardziej to, jaką jest osobą.

Na "Światłoczułą" w kinie nie zdążyłam się załapać, ale na szczęście udało mi się nadrobić seans na Netfliksie, co polecam każdemu. To piękne polskie love story przywróciło mi wiarę w to, że nasze rodzime kino potrafi stworzyć coś oryginalnego, co zostanie w pamięci na dłużej. Minimalistyczny, poruszający i wymykający się dobrze znanym zabiegom obraz to pozycja obowiązkowa dla subskrybentów serwisu Netflix.

O polskich filmach czytaj w Spider's Web: