Nia DaCosta oraz producent i współautor scenariusza Jordan Peele podeszli do „Candymana”, tak jak David Gordon Green do serii „Halloween”. Zignorowali wszystkie dotychczasowe sequele (w liczbie dwóch) i stworzyli bezpośrednią kontynuację filmu Bernarda Rose’a. Zmienili jednak perspektywę narracji. Tym razem jest ona zogniskowana nie wokół białej doktorantki, a czarnoskórego artysty. Główny bohater, którego poznaliśmy już w oryginale, pochodzi z tej samej mniejszości etnicznej co antagonista. Z małym zastrzeżeniem, bo tytułowy upiór nie jest już tylko Danielem Robitaille’em.

W rękach twórców Candyman staje się symbolem krzywd wyrządzonych Afroamerykanom na przestrzeni dziejów. To każdy czarnoskóry mieszkaniec Stanów Zjednoczonych, którego spotkały niezasłużone cierpienia. Tym samym okazuje się narzędziem zemsty za niesprawiedliwość i wręcz obiektem kultu. DaCosta legitymizuje jego status, pokazując, że rasizm nie został z amerykańskiego społeczeństwa wypleniony, a wciąż stanowi podstawę działań państwowych instytucji. Nie sposób bowiem odczytywać filmu bez umiejscowienia go w kontekście ruchów #BlackLivesMatter czy #SayHerName.

Dzisiaj takie podejście do tematów rasowych nie jest niczym zaskakującym. Pomijając inne gatunki, skupmy się na kinie grozy, gdzie jeszcze do niedawna, reprezentacja Afroamerykanów, którą zobaczymy w „Candymanie” nie byłaby możliwa. Do „Uciekaj!” role czarnoskórych w horrorach ograniczały się przede wszystkim do mięsa armatniego. Ginęli zazwyczaj na początku narracji, a w slasherach gdzieś między cycatą blondyną a antypatycznym dupkiem. Od tych zasad zdarzały się jednak wyjątki. Kilka z nich znajdziecie w poniższym zestawieniu.

Lista obejmuje przełomowe dla reprezentacji Afroamerykanów w horrorach tytuły, które znajdziecie na platformach VOD.

Powszechnie uważa się, że w „Nocy żywych trupów” pojawiła się pierwsza pozytywna reprezentacja Afroamerykanów. Nie jest to do końca prawda (tytuł ten powinien przypaść niemal 30 lat wcześniejszemu horrorowi science-fiction „Son of Ingagi” ze Spencerem Williamsem Jr.), a do tego wyszło przez przypadek. Jak przyznawał George R. Romero, podczas castingu Duane Jones był po prostu najlepszy ze wszystkich kandydatów, którzy się zgłosili do roli. Dzięki temu film, już wystarczająco przesiąknięty kontekstami społecznymi, został jeszcze wzbogacony wątkami rasowymi.

Film dostępny na MOJEeKino, TVP Vod, Ipla i Chili.

„Candyman” z 1992 roku okazał się sukcesem zarówno komercyjnym, jak i artystycznym. Chociaż krytycy go chwalili, zdarzały się też głosy mniej entuzjastyczne. Wcielająca się w główną rolę Virgina Madsen stwierdziła, że film nie przypadłby na pewno do gustu Spike’owi Lee. Produkcji zarzucano nadmierną stereotypizację czarnoskórej społeczności (chociażby obsesję na punkcie białych kobiet), nie dostrzegając wszystkich jej niuansów. Bo przecież Bernard Rose dobrze wiedział co robi, adaptując opowiadanie „Zakazane” Clive’a Barkera i zmieniając obecne w nim wątki klasowe na rasowe. Tytułowego upiora wyniósł do rangi wyrzutu sumienia białych, dając widzom rozrywkową lekcję na temat historii i relacji międzyrasowych w USA.

Film dostępny na iTunes.

„Batman i Robin” prawie zarżnął całe kino superbohaterskie jako gatunek. Pokazał, że kierowanie takich filmów do dzieci, żeby sprzedać jak najwięcej Happy Mealów się nie sprawdza. Wytwórnie nie bardzo wiedziały więc, jak podejść do materiałów źródłowych. Były więc skłonne do eksperymentów na drugorzędnych postaciach. Dzięki temu powstał „Blade – Wieczny łowca” z czarnoskórym łowcą wampirów w roli głównej (a w dodatku z mocną R-ką).

Podobnie jak w przypadku „Nocy żywych trupów” Blade nie był pierwszym czarnoskórym superbohaterem w kinie. Ten tytuł należy się „Człowiekowi-Meteorowi”. Niemniej to właśnie sukces filmu z Wesley Snipesem umożliwił powstanie aktorskiego uniwersum X-Menów, a w dalszej perspektywie również całego MCU.

Film dostępny na Rakuten.

Taka sytuacja: Afroamerykanie giną na początku kolejnych horrorów, i kolejnych, i kolejnych… a tu nagle Jada Pinkett Smith wciela się w kogoś na kształt final girl. Staje się twardą laską, która nie daje sobie w kaszę dmuchać. A na dokładkę mamy wisielczy humor i makabreskę znane ze słynnego serialu „Opowieści z krypty”.

Film dostępny na Chili.

Być może, zgodnie z przewidywaniami Virginii Madsen, „Candyman” faktycznie nie przypadł do gustu Spike’owi Lee. I być może właśnie z tego powodu już trzy lata później na ekrany kin weszło produkowane przez niego „Tales from the Hood”. Jest to antologia horroru, której kolejne historie zanurzone są w problemach dotykających społeczność Afroamerykańską. Jedynka nie jest wprawdzie dostępna w polskich serwisach VOD, ale sequele korzystają z tej samej formuły (i Lee był w nie zaangażowany).

Filmy dostępne na iTunes.

Jordan Peele przeprowadził rewolucję w sposobie reprezentacji Afroamerykanów w horrorze, a do tego wniósł gatunek na salony („Uciekaj!” dostało cztery nominacje do Oscarów, z czego otrzymało statuetkę za najlepszy scenariusz oryginalny). Rasizm wydaje się tutaj mitem. W końcu gdyby mogli, biali głosowaliby na Obamę po raz trzeci. Chrisowi przyjdzie się jednak przekonać, że taka postawa ma ukryte motywy, a rasizm w amerykańskim społeczeństwie wciąż ma się dobrze.

Film dostępny na Rakuten i Chili.

Platformy streamingowe niezmiennie czynią swoją powinność i uzupełniają swoje filmowo-serialowe zasoby. Widzowie zaś chętnie z nich korzystają. Polscy subskrybenci Maxa spośród filmów najchętniej oglądają "The Alto Knights", "Sekretarkę" oraz "Ostatnie zanurzenie". Jeśli chodzi o seriale, prym wiodą "Rick i Morty", "The Last of Us", w czołówce jest również "Georgie i Mandy wzięli ślub". Przedstawiamy 5 najciekawszych produkcji, które są dostępne do obejrzenia na platformie Max i powinny Wam skutecznie wypełnić weekendowy czas.

Spis treści:

Kenneth Branagh, jeden z najsłynniejszych brytyjskich reżyserów, zabiera widzów do miejsca, w którym się urodził - stolicy Irlandii Północnej. Głównym bohaterem nagrodzonego Oscarem za najlepszy scenariusz oryginalny "Belfastu" jest Buddy - 9-latek wychowujący się w robotniczej, protestanckiej rodzinie. Chłopak stara się żyć normalnie, podczas gdy w mieście (a dalej w całym kraju) rosną religijne, polityczne i etniczne napięcia.

Zanim Śnieżka otrzymała twarz Rachel Zegler, jej poprzedniczką na stanowisku księżniczki była Kristen Stewart. Film Sandersa opowiada znaną nam z bajek historię - Śnieżka staje się piękniejsza, Zła Królowa czuje coraz większe zagrożenie, Łowca ma ją zabić. Na całe szczęście Sanders czyni z tego filmu coś więcej niż tylko przepisanie calusieńkiej historii na język kina, a zwłaszcza Stewart i Theron dają tutaj kapitalne popisy.

Film, który miał zostać wydany w kinach, ale te plany powstrzymała pandemia. Projekt przejął Amazon. Głównym bohaterem fabuły jest Dan Forester (Chris Pratt), nauczyciel biologii i były żołnierz oddziału sił specjalnych, który trafia do wojska i zostaje wysłany w przyszłość, żeby ocalić ludzkość zagrożoną przez najeźdźców z kosmosu.

Choć Tom Holland zadebiutował już jako Pajączek w "Wojnie bohaterów", to "Homecoming" jest jego pierwszym solowym filmem, w którym wciela się w tę ikoniczną postać. To rewelacyjny debiut Hollanda, w którym jako Spider-Man musi dojrzeć do noszenia swojego kostiumu i ochronić ludzi przed zagrożeniem ze strony Adriana Toomesa aka Vulture'a (świetny Michael Keaton), niebezpiecznego handlarza bronią.

Fani Marvela mogą się cieszyć, bowiem powyższe "Homecoming" to tylko jeden z "pajączkowych" filmów, jakie trafiły na platformę. "Daleko od domu" to bardzo udana kontynuacja losów Petera Parkera, który wraz z klasą wyjeżdża na dwutygodniową wycieczkę do Europy. Jak nietrudno się domyślić, Spider-Man nie ma wakacji i na jego drodze stanie m.in. tajemniczy Mysterio.

Więcej informacji o ofercie Max przeczytacie na Spider's Web:

Mój osobisty stosunek do twórczości z udziałem Sandlera opisałbym jako "50/50". Nie był, nie jest i nie będzie moim ulubionym aktorem, także wśród tych komediowych, ale filmy z nim, czy tego chcę czy nie, jakoś kształtowały moje pierwsze filmowe gusta. Czy uznaję "Duże dzieci" i ich sequel za mistrzowskie dzieło kinematografii? Niespecjalnie, natomiast ilekroć widzę te produkcje w telewizji, dla odmóżdżenia nie przełączam na inny kanał i poddaję się tej lekko głupiej, acz prześmiesznej zabawie.

Zupełnie inne rejony tematyczne oferuje osadzony w gatunku science-fiction "Astronauta". Jakub Prochazka (Sandler) jest czeskim astronautą, biorącym udział w jednoosobowej misji kosmicznej. Jej podstawowym celem jest zbadanie różowej chmury, która pojawiła się na niebie. Mężczyzna, lecąc w kosmos, zostawia na Ziemi swoją ukochaną, Lenkę (Carey Mulligan). Kobieta planuje odejść od męża, dla którego wyprawa w kosmos staje się także okazją do przemyśleń na temat niepewności tego, co będzie dalej - zwłaszcza, jeśli chodzi o jego małżeństwo. W podróży, a także dramatycznych rozważaniach, towarzyszy mu Hanus (Paul Dano) - tajemnicza istota przypominająca pająka.

To właśnie relacja głównego bohatera z pajęczym rozmówcą jest największą siłą tego filmu. Trudno jest jednoznacznie stwierdzić, na ile ten drugi jest prawdziwym, pozaziemskim bytem, a na ile wytworem coraz bardziej pokiereszowanej psychiki Jakuba. Dynamika między nimi jest bardzo ciekawa, pełna naturalnych emocji, obaj stają się dla siebie towarzyszami, dialogi pomiędzy Jakubem a Hanusem przypominają osadzoną w międzygwiezdnym świecie terapię, pozbawioną jednoznacznego oceniania, ale nie dającą uciec od krytyki określonych postaw. Tempo akcji jest dość spokojne, co zdecydowanie koresponduje z treścią "Astronauty". Siłą filmu jest również jego aspekt audiowizualny - kapsuła, w której znajduje się Jakub dość wyraźnie przypomina pułapkę, a muzyka Maxa Richtera dokłada kamyczek do dość ponurego, egzystencjalnego nastroju produkcji.

"Astronauta" stoi przede wszystkim tytułowym bohaterem. Adam Sandler gra bardzo ascetycznie, dzięki czemu ponownie świetnie odkleja łatkę komika. Aktorowi udaje się mistrzowsko oddać przygnębienie, poczucie wyalienowania i samotności bohatera. Nie sympatyzujemy z nim, przynajmniej nie wprost - nietrudno odnieść wrażenie, że kosmiczna eskapada była jego sposobem na ucieczkę od codziennych problemów, także związanych z jego małżeństwem. Carey Mulligan jest na ekranie dość krótko, ale wystarczająco, by zaznaczyć siłę swojej postaci. Świetną robotę wykonał również Paul Dano, który użyczył swojego głosu Hanusowi - pasuje do tej postaci, jej emocji czy usposobienia jak ulał.

"Astronauta" to film, który mógłby być lepszy. Nie obraziłbym się, gdyby był nieco dłuższy i pozwolił pewnym pobocznym wątkom na rozwinięcie. Na wielu innych polach spełnia się jednak znacznie lepiej. Jeśli chcecie zwolnić, zanurzyć się w egzystencjalnym klimacie i wzruszyć, "Astronauta" jest filmem, który powinien Wam się spodobać.

"Astronauta" jest dostępny do obejrzenia w ramach ofery platformy streamingowej Netflix.

Więcej informacji o ofercie Netflixa przeczytacie na Spider's Web:

Już na samym plakacie filmu polski dystrybutor chwali się, że "Rytuał" opowiada prawdziwą historię, stanowiącą inspirację dla "Egzorcysty". Może. Powszechnie przecież wiadomo, że bezpośrednią inspiracją dla Williama Petera Blatty'ego - autora książki, na podstawie której powstał horror Williama Friedkina - było opętanie Rolanda Doe, nie Emmy Schmidt. Aczkolwiek w historii najlepiej udokumentowanego egzorcyzmu w Stanach Zjednoczonych znajdziemy wiele punktów wspólnych z kultową produkcją - dwoje księży, wymioty, powyginane ciało, przeklinanie i awersja do przedmiotów świętych. Niestety, stojący za kamerą David Midell nie potrafi ich ułożyć w przerażającą opowieść.

Bo to jest tak: podpięcie się pod horror Friedkina daje plus 100 do bycia fajnym. Każda kolejna produkcja o opętaniu dąży do bycia nowym "Egzorcystą". Za każdym razem nieudolnie, przez co film z 1973 roku pozostaje niedoścignionym wzorem. "Rytuał" - tak jak wiele nędznych podróbek przed nim - nawet nie ma startu do oryginału. To nie jest kino grozy, po którym będziecie spać z krucyfiksem w ręce i wodą święconą pod łóżkiem. To kino grozy, po którym będziecie spać jak podczas przydługiego kazania.

Fabuła jest taka jak zwykle, wręcz tendencyjna, tyle że rozgrywa się w 1928 roku. W małym miasteczku w Iowie młoda kobieta dziwnie się zachowuje. Początkowo wszyscy diagnozują jej chorobę psychiczną. Ale problem ma podłoże religijne. Miejscem na odprawienie egzorcyzmu staje się odosobniony klasztor, do którego przybywa doświadczony zakonnik Theophilus. Pomagać ma mu znacznie młodszy ojciec Joseph. Razem stają naprzeciwko niewyobrażalnego zła. Przez kolejnych kilka dni Emma wymiotuje kłaczkami, przesuwa stoliki siłą woli i bluzga na lewo i prawo. Wszystko to w akompaniamencie muzyki znacznie bardziej przejmującej niż wydarzenia na ekranie.

Arsenał horrorowych trików Midella jest bardzo ograniczony. Składa się z trzech elementów na krzyż, powtarzanych w różnych konfiguracjach. Próbuje straszyć - mnoży sceny egzorcyzmów, które ciągną się bez polotu w nieskończoność. Przerażający staje się co najwyżej brak kreatywności. Emma powie coś męskim głosem w obcym języku i zdarzy jej się przeklnąć. Wszyscy na nią patrzą przerażeni, gdy demon ujawnia swe moce, ale opętana przez niego dziewczyna ani nie robi pełnego obrotu głową, ani nie potrafi porządnie obrazić "twojej starej".

Między kolejnymi egzorcyzmami główni bohaterowie gadają i gadają, jakby twórcom poprzestawiały się literki i zamiast kina grozy robili kino prozy. Księża rozmawiają ze sobą, dyskutują o wierze i moralności, dzieląc się swoimi wątpliwościami. Joseph jest przy tym wodzony na pokuszenie przez młodą i wystraszoną zakonnicę, bo - podobnie jak oskarżany o kontrowersyjne metody Theophilus - musi mierzyć się z własnymi demonami. Innymi słowy: evergreeny horrorów o opętaniach zostają przemielone, przetrawione i wyrzygane widzom prosto w twarz.

W tak miałkim wierzącym w słowo scenariuszu gubią się nawet takie aktorskie tuzy jak Al Pacino i Dan Stevens w głównych rolach. Wypowiadają swoje kwestie bez większego zaangażowania - jakby to była po prostu fucha na podreperowanie bużetu. Plączą się w tych dialogach tak bardzo, że aż przykro się na to patrzy. "Rytuał" traci przez to na wyrazistości. Próbuje być filmem intensywnym, ale narracyjna kameralność mocno mu w tym przeszkadza. Z tego powodu produkcja okazuje się bezskuteczna, jak myśli i modlitwy w pomocy ofiarom katastrof.

Więcej o horrorach poczytasz na Spider's Web:

"Rytuał" już w kinach.

Fakt, że dana komedia kilkakrotnie skutecznie mnie rozbawi, nie czyni z niej jeszcze w pełni udanego filmu. Jasne, w przypadku tego gatunku śmiech jest raczej fundamentem, jednak okazjonalnie zabawne dowcipy to za mało, by wystawić całości wysoką notę. Mówimy przecież o tekście kultury, który jest sumą wielu istotnych komponentów. Może trafić z żartem, a jednocześnie obrażać inteligencję odbiorcy lub marnować jego czas - miałkością połowy skeczy, wtórnością scenariuszową, mizernym aktorstwem, pustką tematyczną, płytkością.

Cenię sobie komedie, lubię obejrzeć również te bardziej głupawe, proste, stonerskie, czasem wręcz prostackie - mogę dobrze się bawić, ale wciąż jeszcze nie będzie to. Bo dobrych twórców operujących w sferze tego gatunku stać na więcej. „Pod przykrywką” Toma Kingsleya o tym przypomina.

O co tu chodzi? W skrócie: o trójkę nieudaczników, a raczej ludzi, którzy się nieudacznikami czują. Ich życia nie potoczyły się tak, jak by tego chcieli; są rozczarowani miejscem, w którym się znaleźli oraz, siłą rzeczy, samymi sobą. Trafiają na siebie na zajęciach dla aktorów improwizacyjnych - Kat (Bryce Dallas Howard) je prowadzi, a Marlon (Orlando Bloom), niespełniony i odrzucany aktor, oraz Hugh (Nick Mohammed), niezdarny społecznie pracownik biurowy, postanawiają wziąć w nich udział.

Pewnego dnia zostają zrekrutowani przez detektywa Billingsa (Sean Bean) z londyńskiej policji do udziału w serii pozornie (słowo klucz) błahych tajnych operacji. Na start mają zinfiltrować nielegalnych handlarzy papierosami - ich improwizacyjne umiejętności i brak oficjalnego związku z służbami ma ułatwić wydobywanie informacji i gromadzenie dowodów. Naszym bohaterom idzie jednak tak dobrze, że zostają przedstawieni groźnemu przemytnikowi, Flyowi (Paddy Considine). Od tej pory sprawy coraz bardziej się komplikują, a trio brnie w tę coraz bardziej niebezpieczną kabałę. 

Siłą „Pod przykrywką” jest cała ekipa - zarówno twórców, jak i aktorów. Ci ludzie potrafią znakomicie ograć dowcip i dowieźć go w niespadającej formie do samego końca. Poważnie: Howard, Bloom i Mohammed bawią się ekranowymi wizerunkami i sprawiają, że ten w gruncie rzeczy niedorzeczny film pochłania od pierwszej do ostatniej minuty. W gruncie rzeczy nieustannie odgrywają podwójną rolę i świetnie odnajdują się w tej konwencji, ba, wręcz się w niej zatracają. Nie lekceważą żartów, nie mrugają do widza, nie dystansują się od historii. Po prostu dobrze się bawią, z rozbrajającym zaangażowaniem zanurzając się w tych kreacjach. Właśnie tak powinno się obchodzić z absurdem - widz może zaakceptować wiele bzdurek, jeśli tylko służą one kolejnym dowcipom. A tu tak właśnie się dzieje.

Świetnie wypada też nieco dalszy plan. Główne trio jest otoczone rozpoznawalnymi twarzami, które kojarzą się z rolami twardzieli - Considine, Sean Bean czy Ian McShane sprawiają, że szalone scenariuszowe pomysły świetnie łączą się z kryminalną atmosferą. Są bezbłędni.

Skrypt może i nie pogłębia bohaterów psychologicznie i nie dodaje zbyt wielu warstw, stawia jednak na siłę innego rodzaju: jest ciepły i krzepiący. Pokazuje nam postacie z problemami, które grają do jednej bramki, wspierając się, czerpiąc wzajemnie energię ze swoich wyrazistych osobowości, uzupełniając się. Wchodzą w zaskakujące interakcje, dają się ponieść, zarażają energią. To, co czułem w trakcie seansu, to rosnący entuzjazm - a zawdzięczam go właśnie im.

Uwielbiam również pomysł wyjściowy, zaskakujący w swej prostocie: skoro praca pod przykrywką jest w istocie metodą aktorską, to co by się stało, gdyby w drobne operacje policyjne wmieszać grupę improwizatorów, którzy cały czas instynktownie rozbudowują kreacje i dodają coś od siebie? Twórcy nie tylko traktują ten koncept na serio, ale i budują na nim całą fabularną strukturę, rozwijając na niej całą akcję i rzucając postacie w wir piętrzącego się zagrożenia i absurdu, nieustannie pozbawiając ich gruntu pod stopami. To rzecz przemyślana i konsekwentna w humorze, pełna celnych puent i... nadziei na lepsze życie. 

Czytaj więcej:

Podstawową funkcją horroru jako filmu jest czerpanie z lęku i strachu, sięganie do motywów nadnaturalnych, złych sił, wydobywających to, co najgorsze. Jednym z najpopularniejszych motywów pojawiających się w gatunkowym kinie jest ten związany z egzorcyzmami - momentami bezpośredniego starcia ze złem, najczęściej bezwzględnym demonem. Przygotowaliśmy zestawienie 8 najlepszych horrorów, które w większym bądź mniejszym stopniu poruszają tę tematykę.

Nie ma współczesnego kina o egzorcystach bez tego legendarnego dzieła, prawdopodobnie jednego z najlepszych w historii całego gatunku grozy. Jeden z niewielu horrorów w historii, który doczekał się tak wielu nominacji do Oscara (ostatecznie zgarnął 2 statuetki). Pomimo 52 lat od premiery wciąż imponuje, przeraża, a efekty specjalne robią wrażenie.

Sama Raimiego zapewne najbardziej znacie z filmów o Spider-Manie lub serii "Martwe zło". Ten świetny reżyser ma również na koncie film, który absolutnie nie zatrzymuje się, jeśli chodzi o obrzydliwość, udane jumpscare'y i przerażające sceny. "Wrota do piekieł" opowiadają o młodej pracowniczce banku, która odmawia kredytu starszej pani. Ta "przekazuje" jej demona, którego dziewczyna za wszelką cenę próbuje się pozbyć.

Skoro kino o egzorcyzmach, to nie sposób nie wspomnieć o jednym z najważniejszych dzieł kina grozy, czyli "Obecności". W jej centrum jest słynne małżeństwo demonologów, Ed i Lorraine Warren, którzy na prośbę pewnej rodziny pomaga powstrzymać potężnego demona. Klasyk.

Egzorcystyczna tematyka jest tutaj częścią szerszego motywu - "Sanktuarium" to w znacznej większości horror połączony z obrazem dziennikarskiego śledztwa podstarzałego, podupadłego dziennikarza. W centrum zagadki, którą chce rozwiązać jest Alice - głuchoniema dziewczyna, która twierdzi, że objawiła się jej Maryja, a jakby tego było mało, nagle odzyskuje i słuch, i głos. Pytanie, czy to na pewno sprawka Matki Bożej?

Kolejny film z półki zatytułowanej "klasyki, o których trzeba wspomnieć". Scott Derrickson ma na koncie całkiem niemało udanych horrorów, ale ten należy do grona najbardziej ikonicznych. Tytułowa dziewczyna jest studentką, która zamierza poddać się egzorcyzmom po tym, jak doświadcza przerażających halucynacji. Gdy później umiera, odprawiający je ksiądz zostaje oskarżony o spowodowanie jej śmierci.

Nie może być zestawienia filmów o egzorcyzmach bez jednego z najsłynniejszych egzorcystów. To oparta na komiksie "Hellblazer" historia tytułowego bohatera (niezawodny Keanu Reeves), który zajmuje się polowaniem na demony oraz walką z nadprzyrodzonymi siłami. Wyrobił sobie status na tyle kultowy, że po kilkunastu latach postanowiono nakręcić sequel. Zobaczymy, co z tego wyjdzie.

Połączenie świata kryminalnego i nadnaturalnego nie należy do specjalnie oczywistych, ale w przypadku Scotta Derricksona to się udało. Ten pierwszy reprezentuje doświadczony w styczności z najgorszym złem policjant Ralph Sarchie, zaś drugi - ksiądz Mendoza. Eric Bana i Edgar Ramirez udanie połączyli siły w rolach duetu, który wspólnie mierzy się z nieludzką siłą.

W tym przypadku może lepiej byłoby zamienić "najlepszy" na ikoniczny. Ten film, mówiąc językiem potocznym, klepie najbardziej wtedy, kiedy nie oczekuje się po nim wielkich rzeczy. Russell Crowe się doskonale bawi w swojej roli - jego postać, Gabriele Amorth to ubrany w sutannę miks Ricka O'Connella, Indiany Jonesa i Roberta Langdona. Serio.

Więcej o kinie przeczytacie na Spider's Web: