No i klops, bo mam problem z finałem "The Last of Us". Trzeba było nie ruszać zakończenia

Uwaga na spoilery z 1. sezonu „The Last of Us”.

„Jak działa, to nie rusz” to złota zasada, którą twórcy ekranizacji uwielbiają ignorować. Nie inaczej było w przypadku „The Last of Us”. Co prawda Pedro Pascal wypadł świetnie i w niektórych przypadkach zmiany w serialu HBO wyszły na lepsze (niezwykle podobał mi się trzeci odcinek poświęcony niemal w całości postaciom drugoplanowym!), a w innych na gorsze (od samego początku dostawaliśmy za dużo retrospekcji, a świat jest sterylny), ale dopiero po finale jestem ciut rozczarowany.

Czytaj też: Joel z gry "The Last of Us" jednak był tym dobrym w serialu? To ma sens

Od razu nadmienię, że doceniam finałowy kadr serialu, który jest dokładnie taki sam, jak w grze „The Last of Us: Part I”, chociaż twórcy romansowali z pomysłem zmiany go na inny, bardziej dosłowny. Jednocześnie nie mogę przeboleć, że wyjaśnili, z jakiego powodu bohaterka grana przez Bellę Ramsey jest taka wyjątkowa. Fani gry co prawda już dekadę temu wykoncypowali, iż może wynikać to z faktu ugryzienia jej matki w trakcie ciąży, ale pozostawało to w sferze domysłów. Aż do teraz.

Z początku nie widziałem w tym problemu, tak jak z potwierdzeniem mącznej teorii, ale im dłużej o tym myślę, tym bardziej mnie to wkurza. Bohaterowie gry nie mają pojęcia, dlaczego Ellie jest odporna, co zwiększa ładunek emocjonalny decyzji Joela o uratowaniu dziewczyny i zamordowaniu naukowców, którzy próbują uratować cały świat. Mężczyzna, który przez lata był w apatii, pod wpływem impulsu postawił na szali ludzkość oraz swoją przyszywaną córkę, a potem wybrał ją (i okłamał).

Nie tylko widzowie wiedzą, co sprawiło, że dziewczyna jest odporna na grzyba kontrolującego ludzkie umysły, ale również bohaterowie. Marlene dodała 2 do 2, ale z tą wiedzą nie zrobiła tyle, ile mogła (a jeśli tak, to serial o tym nie informuje, choć powinien). Na miejscu naukowców od razu zacząłbym eksperymenty na ciężarnych kobietach (to ludzie, którzy byli w stanie zabić dziecko, by uratować świat…), a Ellie, która mogła zginąć w trasie, byłaby moim planem B.

Oczywiście można łatwo to zretconować i w 2. sezonie możemy się dowiedzieć, że eksperymenty nadal trwały i/lub spełzły na niczym, ale i tak w finale brakowało mi informacji o tym, że taką próbę w ogóle podjęto. Dobrym pomysłem byłoby też wyjaśnienie, dlaczego tak szybko trafiła Ellie pod nóż (np. linią dialogową, że lokalna Fedra odkryła Świetliki czy coś w tym goście). W dodatku produkcja od HBO ma jeszcze inny fabularny zgrzyt, którego łatwo wyjaśnić się już nie da.

W serialu o zombie (nazywanych dla niepoznaki zarażonymi) dostaliśmy bardzo mało zombie. Rozumiem oczywiście, że to mogła być świadoma decyzja, by pokazać, że w tym świecie to nie potwory per se, tylko potwory w ludzkiej skórze są największym zagrożeniem, ale ma to bardzo daleko sięgające implikacje. Jak się nad tym zastanowić, to tak jak w grze szczepionka faktycznie mogła uratować świat opanowany przez grzyba, tak w serialu i tak ona nic nie zmieni.

Nie mamy tutaj zarodników, a dzięki temu grzyba infekującego ludzkie ciała udało się w pewnym stopniu ujarzmić. Istnieją enklawy, w których żyje się bez kontaktu z zarażonymi latami; Bill i Frank przetrwali sami blisko dwie dekady bez kontaktu z zombie, a dopiero łupieżcy okazali się problemem. Podczas podróży Joela i Ellie adwersarzami byli przede wszystkim rewolucjoniści, faszystowski quasi-rząd oraz religijni fanatycy (którzy okazali się przy tym kanibalami).

Nawet jeśli powstałaby szczepionka, to świat w serialu „The Last of Us” i tak nie zostałby uratowany. W grze akcenty zostały rozłożone inaczej, a zagrożenie z obu stron, czyli grzybiej oraz ludzkiej, rozkładało się mniej-więcej po równo. W tym przypadku dużo łatwiej było mi uwierzyć, że odkrycie szczepionki na Cordycepsa przeważyłoby szalę i pozwoliłoby cywilizacji się odrodzić. W produkcji HBO mam wrażenie, że ten pociąg i tak już dawno odjechał.

Niestety tak właśnie kończy się wprowadzanie zmian w ekranizacji. Nawet jeśli scenarzyści mają dobre intencje i współpracują z twórcami oryginału, tak wprowadzone zmiany (takie jak brak zarodników) sprawiają, że na koniec puzzle przestają do siebie idealnie pasować. W przypadku gry „The Last of Us” do zakończenia nie sposób przyczepić, bo wszystko w nim nomen omen zagrało. Serialowe z kolei jest podobne, ale wygląda na wymuszone.

Nie trzeba szukać dziury w całym, żeby znaleźć luki, ale na szczęście nie zmienia to faktu, iż „The Last of Us” od HBO i tak jest jedną z najlepszych ekranizacji gier w historii - o ile nie najlepszą. Fakt, że twórcy potknęli się na ostatniej prostej, nie oznacza, że się wywrócili, a na zapowiedziane już dwa kolejne sezonyczekam z niecierpliwością. Moje uwagi biorą się głównie z tego, że dostaliśmy produkcję (tylko i aż) bardzo dobrą - a miała zadatki na wybitną.